یکی از القاب امام زمان ( علیه السلام) « باب الله» است. این صفت از اوصافی است که نسبت به همه ی ائمه ( علیهم السلام) صادق است.

امام جعفر صادق ( علیه السلام) می فرماید:

«الاوصیاء ُ هم ابواب اللهِ یوتی منها و لولا….»

جانشینان پیامبر همان ابواب الله اند، درهایی که از طریق آنها می توان به حق رسید. اگر آنها نبودند هرآینه خداوند عزّوجل شناخته نمیشد. خدا به وسیله ی آنان بر بندگانش احتجاج نموده است. (2)

در دعای ندبه نیز می خوانیم:
«این باب الله الذی منه یوتی؟»

(کجاست آن باب خداوند که از آن طریق می شود به خدا رسید؟)

باب یعنی در. علت این نام گذاری و تشبیه نیازمند کمی تامل است. اگر باغ و یا خانه ای را فرض کنیم، نخستین مکانی که به آن توجه می شود، محل ورود است. چرا که از طریق آن می شود به خانه یا باغ وارد شد. ممکن است راه های دیگری مثل دیوار هم باشد. اما طریق درست وارد شدن از راه در است. بنابراین هرکس می خواهد حضور مقام بلند خداوند شرفیاب شود، حتما باید از طریق امامان این مسیر را طی کند.

از طرف دیگر اگر انسانی وارد محفلی شود برای دیدار بزرگی و موفق به دیدار او نشود، برای آنکه احترام و عرض ارادتی به ساحت آن مقام بگذارد، بوسه ای بر آستان او می نهد نه این که مشتی بر در این خانه بزند! این یعنی اگر ائمه باب الله اند، و هدف احترام به خداوند است، اول احترام به ائمه واجب است..

لازم به ذکر است که این باب اللهی تنها به ورود انسانها اختصاص ندارد و هر موجودی که به طرف خداوند می رود باید از این در گذر کند.

پی نوشت:
1.قمی، عباس، مفاتیح الجنان، زیارت آل یس
2.حرینی، سید مجتبی، سلام بر پرچم برافراشته، به نقل از تفسیر برهان1، ص 190

منبع:
کتاب سلام بر پرچم برافراشته، با تصرف و تلخیص

پ.میعاد