القاب امام زمان (عج) /  باسط

باسط از ریشه ی ب – س- ط به معنای فراخ کننده و گستراننده، یکی از القاب امام زمان (ع) می باشد.
این القاب به این معنی است که فیض آن حضرت به همه جا می رسد و هر موجودی از آن بهره ور است.
 
در ایام ظهور و عدلش چنان زمین منبسط و فراخ می شود که گرگ و گوسفند با هم محشور می شوند.
 
به روایت از ابن عباس:
 
« در ظهور حضرت قائم باقی نماند نه یهودی و نه نصرانی و صاحب ملتی مگر آنکه داخل می شود در اسلام، تا اینکه مامون (در امان ماندن) می شوند گوسفند و گرگ و گاو و شیر و انسان و مار، حتی موش خیکی را پاره نمیکند.»
 
عبدالله ابن ربیعه ی مکّی از قول پدرش می گوید:
 
« ما با عبدالله بن زبیر در کعبه کار می کردیم و زمین را می کندیم که سنگی برخوردیم که رویش بعثت رسول خدا و صفات و مدفن تمامی ائمه را ذکر کرده بود.
 
در مورد امام حسن عسگری در آن نوشته بود،  مدفون می شود در مدینه محدثه.
آنگاه منتظر بعد از او، اسم او، اسم پیغمبر است.
 
امر می کند به عدل و خود به آن رفتار می کند.
نهی می کند و خود آن را انجام نمی دهد.
خداوند تاریکی ها به به سبب او دور می کند. خشنود می شوند از او ساکنان در سماء مرغان در هوا، ماهیان دریا.
 
ای مردم! چه بنده که چقدر ارجمند است بر خداوند خوشا حال آنکه او را اطاعت کند، وای به آن که نافرمانی او کند! »
 
منابع:
1. نجم الثاقب طبرسی نوری
2. مقتضب الاثر اثر شیخ مقدم احود عیاش
 
پ.میعاد