داعی الله از صفات امام زمان ( عجل الله تعالی فرجه ) است. داعی اسم فاعل و به معنی دعوت کننده و خواننده می باشد.

 در اینجا به الله ( که مفعول ) است اضافه شده است و معنای آن می شود: ای کسی خدا را می خوانی، و برخی هم آن را اینگونه تعبیر کرده اند: ای کسی که خلق را به سوی خدا می خوانی.

هر کدام از این معانی نشانگر کمالی است و می تواند بیانگر یکی از صفات حضرت مهدی ( علیه السلام) باشد.

در معنی اول، ذات مقدس حضرت مهدی ( علیه السلام) همواره در حال دعا و راز و نیاز با پروزدگار است. و در معنی دوم، آن حضرت در مقام داعی مردم را به سوی حق می خواند و هر دوی این صفات هم در زمان ظهور و هم در عصر غیبت توسط آن حضرت ایفا می شود.

نکته ای که در این صفت قابل توجه است این است که مقام داعی اللهی بیش از هر امامی به حضرت صاحب الامر ( ارواحنا له الفداء ) تعلق دارد. چرا که عمر آن حضرت و زمان امامت ایشان طولانی تر از بقیه ی اجداد طاهرینش می باشد. بنابراین آن حضرت بیش از اجدادش به دعوت به سوی خداوند پرداخته است.

نکته ی دیگر آنکه، هیچ کس نمی تواند دعوت کننده به سوی حق باشد، مگر انکه از جهل و خطا مصون باشد. در ضمن داعی باید عالم به عملش باشد و الّا نمی تواند خواننده ی مردم به سوی خداوند باشد. مگر می شود فردی به سمت چیزی دعوت کند که از آن نمیداند؟ بنابراین لازمه ی داعی الله بودن آن است که فرد، مقام عصمت و علم و آگاهی را داشته باشد.

منیع: بحرینی، سید مجتبی، سلام بر پرچم برافراشته، صص 45-47 با تصرف و تلخیص

پ.میعاد