اهل بیت(علیهم السلام) و ماه محرم

“پسرم! به شیعیانم سلام مرا برسان و به آن‌ها بگو: پدرم غریبانه از دنیا رفت؛ پس بر او با ناله بگریید و شهید از دنیا رفت؛ پس بر او اشک بریزید…”

(امام حسین(علیه السلام) خطاب به فرزندش امام سجاد (علیه السلام) در آخرین لحظات حیات) ⁽¹⁾

ائمه اطهار (علیهم السلام) شیعیان را پیوسته به گریه کردن و گریاندن بر امام حسین (علیه السلام) تشویق می‌نمودند و خود نیز به این کار پایبند بودند. در زیارت ناحیه مقدسه از حضرت مهدی (علیه السلام) خطاب به جد بزرگوارشان سالار شهیدان آمده است: “هر صبح و شام برایت ناله می‌کنم و به جای اشک برایت خون می گریم.”⁽²⁾اهل بیت (علیهم السلام) علاوه بر تاکید به همیشگی بودن حزن و اندوه بر مصایب وارد بر امام حسین (علیه السلام)، حزن و اندوهشان با ورود به ماه محرم بیشتر پدیدار می‌گشت.

در این راستا امام رضا (علیه السلام) می فرماید: «چون ماه محرم فرا می‌رسید، پدرم خندان دیده نمی‌شد و از روز اول تا روز دهم محرم، روز به روز غم و اندوهش زیادتر می‌گردید و روز عاشورا روز اوج مصیبت و اندوه و گریه ی او بود و پبوسته می‌فرمود: “امروز روزی است که حسین(علیه السلام) کشته شد.”»⁽³⁾

ائمه طاهرین (علیهم السلام) علاوه بر این عزاداری و حزن فردی، به برپایی مجالس عزا نیز تاکید داشتند. ایشان همواره خود برگزار کننده ی مجالس در خانه‌های خود و مکان‌های عمومی بودند.

دعبل خزاعی می‌گوید: در ایام عاشورا، علی ابن موسی الرضا (علیه السلام) را دیدم. ایشان اندوهناک نشسته بود وجمعی از شیعیان در خدمت ایشان بودند. امام رضا (علیه السلام) مرا صدا زد و نزدیک خود نشاند و فرمود: “ای دعبل، این روزها ایام حزن ما اهل بیت و ایام سرور و شادی دشمنان ماست، شعری در مرثیه ی سیدالشهدا (علیه السلام) بخوان.”

دعبل می‌گوید من شعری در مصیبت‌های امام حسین (علیه السلام) خواندم. امام رضا (علیه السلام) و حاضرین بسیار گریستند، به گونه‌ای که صدای گریه از خانه آن حضرت بلند شد.⁽⁴⁾

همچنین آن حضرت در روز اول ماه محرم به “ریان بن شبیب” فرمود: «محرم ماهی است که (حتی) اهل جاهلیت جنگ را در آن حرام می‌دانستند؛ اما در همین ماه خاندان و زنان ما را اسیر کردند و خیمه‌های ما را آتش زدند … و حرمت پیامبر را رعایت نکردند …”⁽⁵⁾

امام حسین (علیه السلام) این مصیبت‌ها را تحمل نمود تا دین اسلام و خداپرستی واقعی زنده بماند. قیام امام حسین (علیه السلام) حافظ دین خدا بود و عزاداری بر مصایب ایشان، زنده نگهدارنده ی پیام‌های توحیدی قیام آن حضرت است. بدین سان عزاداری بر شهید مظلوم کربلا (علیه السلام) در جهت جلب رضایت خداوند بوده و ائمه اطهار (علیهم السلام) نیز همواره برپا کننده ی عزای آن حضرت بوده اند. پس چه نیکوست که در این ایام همواره یادآور زندگانی، پیام قیام حضرت سیدالشهدا (علیه السلام) و مصائب آن حضرت باشیم و به پیروی از بزرگان دین، به بزرگداشت و اقامه ی عزای آن حضرت اهتمام ورزیم.