بدعت معاویه در سبّ و لعن مولا امیرالمومنین!
به نوشته مورخین معاویه از روی بغض و دشمنی با امام امیرالمومنین علیه السلام، هم خود برفراز منبر مرتکب بدعت کفرآمیز سب و لعن بر آن حضرت می شد، و هم به تمام بلاد و کشورهای اسلام تحت نفوذش بخشنامه صادر کرد، تا خطبا و ائمه جمعه و دیگر بطور علنی و برفراز منابر اسلامی آن بزرگوار و حتی دو ریحانه پیامبر اکرم، حسن و حسین علیهم السلام را سب و لعن نمایند.(1)
جاحظ مىگويد: معاويه در آخر خطبه هایش مىگفت: خدايا! ابو تراب ملحد گشت و راه دين تو را بربست. بنابراين او را لعنت كن بدترين لعنتها! و او را عذاب كن عذابى دردناك! و اين را به همه جا نوشت تا انجام دهند! گروهى از بنى اميه به معاويه گفتند: اى أمير المؤمنين! توبه آنچه آرزو داشتى (سلطنت) رسيدى؛ چه بهتر كه ديگر دست از اين مرد بردارى، و لعنش نگوئى! معاويه در جواب گفت: نه به خدا قسم آنقدر به اين عمل ادامه مىدهم تا كودكان با اين روش بزرگ شوند و بزرگسالان با اين خوى و منش به پيرى برسند و تا ديگر كسى فضيلتى درباره على ذكر نكند.(2)
معاویه در این زمینه حتی عده ای از صحابه و شخصیت های بزرگ اسلامی امثال حجر بن عدی را به جرم امتناع و خودداری از ارتکاب این جنایت به قتل رسانید.(3) یا دستور داد زنده بگور نمایند.(4)
بطور خلاصه بدعت سب و لعن به مولا علی بن ابیطالب علیه السلام طبق نوشته علما و مورخین اهل تسنن از جمله زمخشری در ربیع الابرار (5) و سیوطی به نقل ذخیرة المآل عجیلی(6) در طول شصت سال برفراز هفتاد هزار منبر در کشورها و مناطق شرق و غرب اسلامی به پیروی از معاویه و به دستور خلفای دروغین بنی امیه و عمال دست نشانده آنها دائر و برقرار بود. این جنایت ادامه داشت تا زمانیکه عمر بن عبدالعزیز دستور ممنوعیت آن را صادر کرد.
این در حالی است که روایات متواتر و قطعیّ الصدوری در مصادر حدیثی اهل تسنن از پیامبر اکرم صلی الله علیه واله یافت می شود که ایشان فرموده اند: هر کس به مولا علی علیه السلام سب و دشنام دهد من را دشنام داده است و هر کس من را دشنام دهد خدا را سب و دشنام داده است! و در بعض روایات تصریح شده است که دشنام دهنده به خداوند، محکوم به جهنم است و با رو در آتش دوزخ می افتد.(7)
اسناد:
(1) تاریخ یعقوبی ج3ص48، مروج الذهب ج2ص167، آداب السلطانیة فخری ص129، العقد الفرید ج2ص300، مستدرک حاکم ج2ص358 و تلخیص ذهبی، معجم البلدان ج5ص58 چ بیروت، الکامل ابن اثیر ج7ص17، شرح نهج البلاغة ج4ص54 و 128و ج5ص131 با تصریح نام حسنین و ج11ص44-46و ج13ص222، تاریخ الخلفاء سیوطی ص243، تاریخ الخمیس دیار بکری ج2ص317، نصایح الکافیة لمن یتولی معاویة ص97، المحلی ابن حزم ج5ص85، الام شافعی ج1ص208
(2) شرح نهج البلاغه ابن ابى الحديد ج1 ص356
(3) رجوع شود به مقتل حجربن عدی اوائل جزء 16 اغانی ابوالفرج الامامة و السیاسة ج1ص131، تاریخ طبری حوادث سال پنجاه و یک ج5ص95و253-280، کامل ابن اثیر ج3ص352-357و 472-488، جمهرة رسائل العرب احمد زکی صفوت ج2ص67.
(4) معاویه، عبدالرحمن بن حسان عنزی را به خاطر امتناع از لعن بر امیرالمومنین علیه السلام تحویل زیاد داد تا او را چنان بکشد که در اسلام کسی را نکشته باشند. پس زیاد او را زنده دفن نمود. الغدیر ج11ص52
(5) ربیع الابرار به نقل الغدیر ج2ص102
(6) ذخیرة المآل در شرح ارجوزه”عقد جواهر اللئال” هر دو از احمد بن عبدالقادر حفظی عجیلی شافعی، نیز به نقل الغدیر و به نوشته اعلام زرکلی ج1ص154
(7) مسند احمد حنبل ج6ص323، خصائص نسائی ص24، مستدرک حاکم ج3ص121، فردوس دیلمی ج4شماره 5689، مناقب خوارزمی ص82و91، مناقب ابن مغازلی ص394شماره 447، تاریخ ابن عساکر ج2ص184، فرائد السمطین ج1ص302، کفایة الطالب ص83، ذخائر العقبی ص66، صواعق المحرقة ابن حجر ص74، تاریخ الخلفاء سیوطی ص73 و
