این عمل از دو حال خارج نیست، یا شأن موضوع و مطلب (مهدويّت) را اسفل و كم اهمّیت‌تر از سایر موضوعات، همچون تاسوعا و عید نوروز و… فرض كرده‌ایم یا آنكه مجموع ايّام و آنات و حوادث و رخدادهای ماضی و مستقبل را منفك و مستقل از آنچه كه در دایره گفت‌وگوهای ولایی مهدوی قابل شناسایی است، فرض كرده‌ایم وگرنه من دلیل روشن و قابل دفاعی برای این كم گذاشتن‌ها نمی‌شناسم.
از همین جا است كه خواستم خودم و دوستانم را متذكّر این معنا شوم و از زبان حضرات معصومان(ع) عرض كنم كه:
«دنیا و هر چه در آن است، متعلّق به خدا، رسولش و ما، اهل‌بیت است.»
این كلام حضرت اباعبدالله، امام صادق(ع) است كه خلق مسلمان را متذكّر می‌شوند:
«هر كه چیزی از مال دنیا به دست آورد، باید تقوا پیشه كند و حقّ خدا، رسول خدا و اهل بیت(ع) را بدهد، مباد كه مستوجب و مستحقّ بیزاری آنان شود.»1
به هر دلیل و حكمت، عادت كرده‌ایم كه سهم امام را تنها از خمس اموال منقول و غیرمنقول محاسبه كنیم؛ در حالی كه با صد تدبیر و حیله هم از ادای آن حدّاقل می‌گریزیم؛ در حالی كه در نزد آبرو، اعتبار، قلم، وقت ما و برنامه‌های رسانه‌ای رسمی و غیررسمی ما سهم بزرگی از حقّ امام باقی است كه الزاماً باید پرداخته شود.
مگر نخوانده و نشنیده‌ایم این فراز دعای «عدیله» را كه می‌فرماید:
«امام، آن كسی است كه «بِبقائِهِ بَقيّتُ الدُّنیا، بِیمنِه رزق الوری، و بوجودِهِ ثَبتّتِ الأرضِ و السَماء؛ به حضور اوست كه دنیا باقی است و به وجود او و بركت اوست كه رزق و روزيِ آفریده‌ها می‌رسد و به وجود اوست كه زمین و آسمان ثابت مانده است.»
به قول شاعری:
می‌تراود از تو بوی زندگی هست لبریزت سبوی زندگی
روح آبيِ تو سرشار خدا خنده زیبا به روی زندگی
امام صادق(ع) می‌فرمایند:
«ما اهل بیت(ع)، آن نعمتی هستیم كه خدا به سبب ما بندگان را نعمت داده است و این نعمتی است كه منقطع نمی‌شود و خداوند از حقّ این نعمتی كه به ایشان ارزانی داشته، سؤال خواهد كرد.»2
هر آنچه كه خیر و بركت و توفیق و روزی است از مسیر امام، به واسطه امام و به اذن امام عصر(عج) به ما رسیده است. صاحب نعمتی كه می‌بایست در صدر و ذیل تمامی سخنان، برنامه‌ها، بزرگداشت‌ها، اعیاد و ايّام از ایشان یاد شود و به واسطه‌اش خداوند را شكر گوییم. مباد كه با ناسپاسی نعمت را بدل به نقمت كنیم؛ در حالی كه مهربان‌ترین مهربان عالم است.
امام علی(ع) خطاب به رمیله فرمودند:
«هیچ مؤمنی بیمار نمی‌شود؛ مگر اینكه ما هم به خاطر او بیمار می‌شویم و هیچ مؤمنی غمگین نمی‌شود؛ مگر اینكه ما هم در غم او غمگین می‌شویم و هیچ دعایی نمی‌كند؛ مگر آنكه ما به دعای او آمین می‌گوییم و سكوت نمی‌كند؛ مگر آنكه ما برایش دعا می‌كنیم.»3
در تندباد حوادث و فتنه‌های آخرالزّمانی كه هر دم رو به فزونی است و در میان حملات جنود ابلیسی كه از فراز و فرودمان هر لحظه، چون طوفان حمله می‌آورند، چه كسی است كه پناه امن و حصن حصین باشد؟ گویا خود را ایمن شناخته‌ایم یا پناهگاهی امن‌تر یافته‌ایم وگرنه چرا چنین … ؟
این سخن جز آن است كه امروزه روز، تنها با رویكرد مهدوی می‌توان به تفسیر و رمزگشایی از همه حوادث و رخدادهای سیاسی، طبیعی، اجتماعی و حتّی فرهنگی در سطح كلان و خرد پرداخت.
امام باقر(ع) فرمودند:
«مهدی از همه شما بیشتر مردمان را پناه می‌دهد و از همه شما علمش افزون‌تر است و از همه رحمت و لطفش فراگیرتر.»
اگر چنین نبود، در آن سحرگاه و در سرداب مقدّس این مناجات، چنان كه سيّد بن طاووس نقل كرده است، از ایشان شنیده نمی‌شد:
«خداوندا! شیعیان ما از پرتو انوار ما خلق شده‌اند و از زیاده گِل ما سرشته گردیده‌اند، آنها گناهان زیادی به اتّكای محبّت ما و ولایت ما مرتكب شده‌اند، اگر گناهان آنها در ارتباط با توست، از آنها درگذر كه ما نسبت به حقّ خود اظهار رضایت كرده‌ایم و آنچه از گناهان در ارتباط با خودشان و مردم است، خودت بین آنها اصلاح كن و از خمس كه حقّ من است به آنها بده تا راضی شوند و آنها را از آتش نجات بده و با دشمنان ما در سخط خود جمع نفرما.»4
هیهات! ندانستیم كه به قول امام حسن عسكری(ع)، یتیم‌تر از هر یتیم آن كسی است كه از امامش دور افتاده و قادر نیست او را بیابد و نمی‌داند احكام دینش را چه سازد و از كجا حاصل كند.
خودم و شما را متذكّر این همه غفلت می‌شوم و دعوت می‌كنم به ادای حقّ امام و تجدید عهد با امام، چنان كه در نامه‌ای به شیخ مفید(ره) فرمودند:
«اگر شیعیان ما كه خداوند توفیق طاعتشان دهد، به عهدی كه با ما داشتند وفا می‌كردند، همانا فیض دیدار ما از آنان سلب نمی‌شد.»5
والسّلام
پی‌نوشت‌ها:
1. اصول كافی، كتاب حجّت، ج 2.
2. نورالثّقلین، ج 5، ص 663.
3. بحارالأنوار، ج 26، باب 9، ص 140.
4. كمال الدّین و تمام النّعمه، ج 2، ص 149.
5. احتجاج طبرسی، ج 2، ص 498؛ تحفه امام مهدی(ع)، ص 129.
بدون دیدگاه