Notice: Function _load_textdomain_just_in_time was called incorrectly. Translation loading for the wp-useronline domain was triggered too early. This is usually an indicator for some code in the plugin or theme running too early. Translations should be loaded at the init action or later. Please see Debugging in WordPress for more information. (This message was added in version 6.7.0.) in /home/lk84vgdi/domains/hadiskadeh.ir/public_html/wp-includes/functions.php on line 6114

Notice: Function _load_textdomain_just_in_time was called incorrectly. Translation loading for the all-in-one-wp-security-and-firewall domain was triggered too early. This is usually an indicator for some code in the plugin or theme running too early. Translations should be loaded at the init action or later. Please see Debugging in WordPress for more information. (This message was added in version 6.7.0.) in /home/lk84vgdi/domains/hadiskadeh.ir/public_html/wp-includes/functions.php on line 6114

Notice: Function _load_textdomain_just_in_time was called incorrectly. Translation loading for the wordpress-seo domain was triggered too early. This is usually an indicator for some code in the plugin or theme running too early. Translations should be loaded at the init action or later. Please see Debugging in WordPress for more information. (This message was added in version 6.7.0.) in /home/lk84vgdi/domains/hadiskadeh.ir/public_html/wp-includes/functions.php on line 6114
عایشه و نزول وحی و فتوا در مورد نمازها!!!! - حدیث کده : اثبات حقانیت مکتب اهل البیت علیه السلام

عایشه و نزول وحی و فتوا در مورد نمازها!!!!

قسمت پانزدهم – عايشه و ابتداى نزول وحى  

در نوشتار ديگرمان يعنى «پيامبر در صحاح» درباره داستانسرائى عايشه از ابتداى نزول وحى -يعنى زمانى كه او هنوز به دنيا نيامده بود- به تفصيل، مطالبى نوشتيم. در آنجا بيان شد كه چگونه او با نقل اين داستان سراسر كذب و خرافى، شأن ومقام و منزلت رسول گرامى اسلام صلى‏الله‏عليه‏و‏آله را پايين آورده و آن حضرت را انسانى معرفى مى‏كند كه در نبوت خويش ترديد داشت و نمى‏دانست آنچه كه به او گفته شد وحى الهى بوده و به رسالت مبعوث شده است تا آنكه «ورقة بن نوفل» -پسر عموى خديجه- به او گفت: نترس، تو به رسالت مبعوث شدى و آنچه كه بر تو نازل شده وحى الهى بوده و آنكه تو ديدى همان جبرئيل است. حضرت خديجه نيز او را دلدارى مى‏داد و… (2).

در اينجا مى‏خواهيم به اين نكته توجه دهيم كه هدف عايشه از اين داستانسرائى چه بوده است؟ او كه در زمان بعثت هنوز به دنيا نيامده بود چگونه تمام ريزه كاريهاى اين واقعه خرافى را مى‏دانست؟ آيا اين رازى بود كه رسول خدا صلى‏الله‏عليه‏و‏آله بعد از 15 سال يا بيشتر به عايشه گفت؟ آيا مى‏توان پذيرفت كه پيامبر صلى‏الله‏عليه‏و‏آله به باب مدينه علمش كه هر شب با او خلوتها داشت ونجواها مى‏كرد، نگفت كه من در ابتدا در نبوت خويش مردد بودم و خديجه مرا دلدارى مى‏داد و مرا نزد «ورقة بن نوفل» برد و او بود كه به من آرامش بخشيد و فهميدم كه واقعا به پيامبرى مبعوث شدم!

آيا عايشه نمى‏دانست كه اين داستان خرافى باعث پايين آوردن مقام رسول خدا صلى‏الله‏عليه‏و‏آله در افكار و انظار ديگران مى‏شود؟ آيا يهوديان نمى‏گويند كه پيامبر ما آنگاه كه به رسالت مبعوث شد كسى لازم نبود كه به او دلدارى دهد ولى پيامبر مسلمانان را بايد ديگران ارشاد كنند؟ آيا مسيحيان به ما نمى‏گويند كه پيامبر ما در آغوش مادرش نبوت خويش را اعلان كرد ولى پيامبر شما را يكى از دانشمندان ما به او گفت كه تو پيامبرى و إلاّ او خود نمى‏دانست كه در غار حرا چه گذشت؟

علما و محدثين اهل سنت چرا به اين مطالب توجه نكرده و هر حديثى را به صرف اعتماد به راوى، آن را نقل نموده و باعث وهن اسلام و رسول گرامى آن مى‏شوند؟ آيا هنوز هم علماى اهل سنت نفهميدند كه بايد يا كتابهايشان را از


(1) الفقه على المذاهب الاربعة.(2) الف – صحيح بخارى، ج 4، ص 184، كتاب بدء الخلق، باب وقال رجل مؤمن…، وج 6، ص 215، تفسير سوره علق، وج 9 ص 38 – 37، كتاب الاكراه، باب في التعبير.

ب – صحيح مسلم، ج 1، ص 142 – 139، كتاب الايمان، باب 73، ح 54 – 252.

(45)


اينگونه روايات تطهير كنند يا لااقل با نوشتن مقالاتى در جرايد خود، اينگونه مطالب را نقد كنند و بگويند كه اين روايات توهين به مقام شامخ پيامبر عظيم الشأن اسلام صلى‏الله‏عليه‏و‏آله است؟

جالب است كه بيشتر اينگونه خرافات چه در مورد خداى تبارك و تعالى و چه در مورد پيامبر اكرم صلى‏الله‏عليه‏و‏آله و چه غير آن در صحيحين ديده مى‏شود؛ همان دو كتابى كه اهل سنت آن دو را «أصح الكتب بعد القرآن» مى‏دانند!

قسمت شانزدهم -… وصلاة العصر  

يكى از امورى كه شيعه و سنى بر آن اتفاق دارند اين است كه قرآنى كه در دست ما است همان است كه بر رسول گرامى اسلام صلى‏الله‏عليه‏و‏آله نازل شده است، نه حرفى كمتر و نه حرفى بيشتر. اختلافى كه بين آن دو فرقه است اين است كه اهل سنت شيعيان را متهم مى‏كنند كه شما قائل به تحريف قرآن مى‏باشيد ولى شيعه اين اتهام را نه مى‏پذيرد و نه بر اهل سنت وارد مى‏كند. در بعض كتابهاى هر دو فرقه رواياتى ديده مى‏شود كه نشان مى‏دهد قرآن تحريف شده است. شيعه در پاسخ مى‏گويد كه چون اين روايات با قرآن همخوانى ندارد و ما مأموريم كه هر روايتى كه مخالف قرآن باشد آن را به دور بريزيم لذا آن روايات از نظر ما مردود است. اما اهل سنت كه بعض از آن روايات در صحاحشان مى‏باشد و آنان اين كتابها – مخصوصا صحيحين – را مثل قرآن مى‏دانند، پاسخهائى مى‏دهند كه با متن روايات مذكور مخالف است. نظير آنچه كه درقسمت پنجم (عايشه و رضاع كبير) گذشت. نمونه ديگر آن، روايت زير است:

«عن أبي يونس مولى عايشة انّه قال: أمرتنى عايشة أن اكتب لها مصحفا وقالت اذا بلغت هذه الاية فآذنى «حافظوا على الصلوات والصلاة الوسطى وصلاة العصر وقوموا لله قانتين. قالت: سمعتها من رسول اللّه».(1)

ابو يونس غلام عايشه مى‏گويد كه عايشه به من دستور داد تا مصحفى بنويسم و گفت: چون به اين آيه رسيدى: «بر تمامى نمازها مخصوصا نماز وسطى محافظت كن» مرا خبر كن. من هم چنين كردم. او اينگونه به من املاء كرد (همان آيه با اضافه كردن «و نماز عصر» و تتمه آيه را خواند) و گفت: من از رسول خدا صلى‏الله‏عليه‏و‏آله اينگونه شنيدم.

با اين حساب مطابق اين گفته عايشه، بايد كلمه «وصلاة العصر» از وسط آيه‏اى حذف شده باشد و اين معنايى جز تحريف قرآن ندارد. توجه داشته باشيد كه اين مطلب در صحيحترين كتابهاى روائى اهل سنت آمده است. با اين حال ما نمى‏گوئيم كه آنان قائل به تحريف قرآنند؛ بلكه مى‏گوئيم چرا آنان ادعا مى‏كنند كه همه روايات صحاح، مخصوصا صحيحين، صحيح است؟ اگر آنان از اين ادعا دست بردارند ما نيز كارى به آنها نداريم. در مورد تحريف قرآن از نظر روايات صحاح، مطالب ديگرى وجود دارد كه به خواست خدا در جاى خود به آن خواهيم پرداخت.

قسمت هفدهم – عايشه و اتمام نماز در سفر  

يكى از مسائلى كه بين شيعه و سنى اختلافى نيست اين است كه بر مسافر لازم است كه نمازهاى چهار ركعتى را در


(1) الف – صحيح مسلم، ج 1، ص 437، كتاب المساجد ومواضع الصلاة، باب 36، ح 207.ب – سنن ترمذي، ج 5، ص 202، كتاب تفسير القرآن، ح 2982.

ج – سنن أبي داود، ج 1، ص 112، كتاب الصلاة، باب في وقت العصر، ح 410.

د – سنن نسائى، ج 1، ص 268، كتاب الصلاة، باب 14، ح 468.

(46)


سفر دو ركعتى بخواند. البته اين مسأله نيز مانند بسيارى از مسائل، داراى فروعاتى است كه ميان شيعه و سنى و حتى بين فقهاى اربعه اهل سنت اختلافاتى وجود دارد. شيعه آن را بر مسافر ـ با شرائطش ـ واجب مى‏داند، و امّا فقهاى اربعه اهل سنّت: مالكيه و حنفيه آن را سنت مؤكد مى‏دانند، ولى شافعيه و حنابله آن را جايز مى‏شمارند.(1) اما از نظر روايات صحاح:

1 – «عن عايشة فرضت الصلاة ركعتين ركعتين في الحضر والسفر فأقرت صلاة السفر وزيد في صلاة الحضر».

2 – «عن الزهرى عن عروة عن عايشة إنّ اول الصلاة اول ما فرضت ركعتين. فأقرت صلاة السفر وأتمت صلاة الحضر…».

3 – عن ابن عباس قال: فرض اللّه الصلاة على لسان نبيكم في الحضر اربعا وفي السفر ركعتين وفي الخوف ركعة»(2).

روايات لزوم قصر نماز در سفر را همه ارباب صحاح نقل كرده‏اند (چنانچه در پاورقى ملاحظه فرموديد). حال مى‏خواهيم بدانيم كه عايشه چه مى‏كرد:

زهرى از عروة و او از عايشه روايت مى‏كند كه گفت: نماز مسافر شكسته و غير مسافر تمام است. بعد زهرى مى‏گويد كه من از عروة پرسيدم پس چرا عايشه خود در سفر نماز را تمام مى‏خواند؟ پاسخ داد كه او همچون عثمان تأويل كرده (و اجتهاد نموده) است(3).

ما در مبحث «خلفا در صحاح» درباره تمام خواندن عثمان و آنچه كه مربوط به او بود گفتيم و لذا تكرار آن را لازم نديديم. آيا عايشه به پيروى از عثمان بر خلاف سنت رسول خدا صلى‏الله‏عليه‏و‏آله عمل نمود؟ آيا پيروى از سنت آن حضرت لازم است يا پيروى از سنت عثمان؟ (گر چه بايد نام آن را بدعت گذاشت نه سنت).

عايشه كسى نبود كه از عثمان پيروى كند. او يكى از مخالفين سرسخت عثمان بود و از عوامل مؤثر در تحريك مردم به مخالفت با او بود. لذا بايد گفت كه او به رأى خود عمل نموده و با علم و عمد، سنت رسول خدا صلى‏الله‏عليه‏و‏آله را زير پا گذاشت.


(1) الفقه على المذاهب الأربعة. (2) روايات مربوط به لزوم قصر نماز در سفر را ـ كه تعداد آن نيز زياد است ـ در كتابهاى زير بجوئيد:

الف – صحيح بخارى، ج 2، ص 53 به بعد، كتاب الجمعة، باب ما جاء في التقصير، و چند باب بعد.

ب – صحيح مسلم، ج 1، ص 478 به بعد، كتاب صلاة المسافرين و قصرها، باب أوّل.

ج – سنن ترمذي، ج 2، ص 428 به بعد، ابواب السفر، ح 544 به بعد (در طى چند باب).

د – سنن ابن ماجة، ج 1، ص 338 به بعد، كتاب اقامة الصلاة والسنة فيها، باب 73، ح 68 – 1063.

ه – سنن أبي داود، ابتداى جلد دوم، ح 1202 – 1198. (در ضمن دو باب).

و – سنن نسائى، ج 3، ص 116 به بعد، كتاب تقصير الصلاة في السفر، ح 1429 به بعد (طى چند باب) خلاصه ترجمه روايات متن چنين است كه نمازهاى چهار ركعتى در سفر دو ركعتى خوانده مى‏شود.

(3) الف – صحيح بخارى، ج 2، ص 55، كتاب الجمعة، باب ما جاء في التقصير، باب يقصر اذا خرج من موضعه.

ب – صحيح مسلم، همان، ح 3.

ج – سنن ترمذي، ج 2، ص 430، ابواب السفر، باب 39، ح 544.

 

«… فقلت لعروة: ما بال عايشة تتم في السفر؟ قال: إنها تأولت كما تأول عثمان».

(47)


قسمت هيجدهم – صلاة الضحى  

يكى از نمازهائى كه اهل سنت آن را مستحب مى‏دانند نماز ضحى است. «ضحى» زمان بعد از طلوع آفتاب تا قبل از ظهر را گويند. اينان مى‏گويند: مستحب است در اين زمان دو ركعت يا بيشتر و تا 8 ركعت نماز خوانده شود. در صحاح اهل سنت رواياتى نيز وارد شده كه رسول خدا صلى‏الله‏عليه‏و‏آله گاهى آن را مى‏خواندند.

ما در اين قسمت از نوشتارمان نمى‏خواهيم وارد اين بحث شويم كه آيا رسول خدا صلى‏الله‏عليه‏و‏آله نماز ضحى را مى‏خواندند يا نه، و آيا اين عمل استحباب دارد يا نه؛ بلكه مى‏خواهيم از يكى از روايات عايشه چنين استفاده كنيم كه او پيرو سنت پيامبر نبود. به اين روايت توجه كنيد:

«عن عايشه قالت: ما رأيت رسول اللّه صلى‏الله‏عليه‏و‏سلم سبح سبحة الضحى وإنى لاسبحها»(1).

عايشه مى‏گويد: من نديدم رسول خدا صلى‏الله‏عليه‏و‏آله نماز ضحى بخواند و من مى‏خوانم (!).

سؤال ما اين است كه گفتار عايشه چه معنايى جز بدعت گذارى دارد؟ مگر معناى بدعت جز اين است كه انسان مثلا عبادتى انجام دهد كه در سنت، اثرى از آن نباشد؟ مگر رسول خدا صلى‏الله‏عليه‏و‏آله نمى‏توانست به صورتى ـ با گفتار يا عمل ـ آن را بفهماند؟ پس اگر آن حضرت عبادتى را تشريع نكرد و مسلمانى آن را انجام دهد، اين همان بدعت است كه شكى در حرمت آن نيست. در صحيحين آمده است كه وقتى رسول خدا صلى‏الله‏عليه‏و‏آله دستور دعائى به براء بن عازب مى‏دهد و در ضمن آن مى‏فرمايد كه بگو: «… وبنبيك الذى أرسلت…» و براء كه آن را تكرار كرده و مى‏گويد: «… وبرسولك الذى أرسلت…» حضرتش مى‏فرمايد: «لا، ونبيك الذى أرسلت»(2) يعنى آنچه كه پيامبر مى‏فرمايد و اصولا سنت آن بزرگوار، آنقدر دقيق است كه ما حق نداريم كلمه «نبى» را تبديل به «رسول» بكنيم با آنكه در معنى تقريبا يكى است. آنگاه چگونه مى‏توانيم عبادتى را كه آن حضرت انجام نداده از پيش خود انجام دهيم؟ حال ببينيم عايشه براى اين عمل خود چه توجيهى مى‏نمايد:

در ادامه آنچه كه از او درباره نماز ضحى نخواندن پيامبر صلى‏الله‏عليه‏و‏آله نقل شده آمده است كه عايشه خود چنين مى‏گويد:

«… وإن كان رسول اللّه صلى‏الله‏عليه‏و‏سلم ليدع العمل وهو يحب أن يعمل به خشية أن يعمل به الناس فيفرض عليهم»(3).

او بعد از آنكه مى‏گويد كه پيامبر صلى‏الله‏عليه‏و‏آله نماز ضحى را نخواند ولى من مى‏خوانم، مى‏افزايد: رسول خدا صلى‏الله‏عليه‏و‏آله گاهى عملى را انجام نمى‏داد ولى دوست داشت انجام دهد از ترس آنكه نكند مردم هم آن را انجام دهند و بر آنها واجب شود.

كدام عاقل مى‏تواند اين استدلال را بپذيرد؟ اولا از كجا مى‏گوييد كه نماز ضحى از جمله آن اعمال است؟ و ثانيا مگر اينهمه اعمال مستحبى كه از آن حضرت نقل شده -چه آنچه را كه خود انجام مى‏داد، مانند نوافل يوميه، و چه به


(1) الف – صحيح بخارى، ج 2، ص 73، كتاب الجمعة، باب من لم يصل الضحى و… .ب – صحيح مسلم، ج 1، ص 497، كتاب صلاة المسافرين وقصرها، باب 13، ح 77.

ج – سنن أبي داود، ج 2، ص 28، كتاب الصلاة، باب صلاة الضحى، ح 1293.

(2) الف ـ صحيح بخارى، ج 1، ص 71، كتاب الوضوء، باب فضل من بات على الوضوء، و ج 8 ص 5 – 84، كتاب الدعوات، باب إذا بات طاهرا.

ب – صحيح مسلم، ج 4، ص 2 – 2081، كتاب الذكر والدعا و…، باب 17، ح 56.

(3) الف – صحيح مسلم، ج 1، ص 497، كتاب صلاة المسافرين وقصرها، باب 13، ح 77.

ب – سنن أبي داود، ج 2، ص 28، كتاب الصلاة، باب صلاة الضحى، ح 1293.

(48)


آن دستور مى‏داد، مانند بعض دعاها- بر مردم واجب شد؟ بنابراين بايد گفت: اين هم توجيهى براى مخالفت با سنت است. 

قسمت پانزدهم – عايشه و ابتداى نزول وحى  

در نوشتار ديگرمان يعنى «پيامبر در صحاح» درباره داستانسرائى عايشه از ابتداى نزول وحى -يعنى زمانى كه او هنوز به دنيا نيامده بود- به تفصيل، مطالبى نوشتيم. در آنجا بيان شد كه چگونه او با نقل اين داستان سراسر كذب و خرافى، شأن ومقام و منزلت رسول گرامى اسلام صلى‏الله‏عليه‏و‏آله را پايين آورده و آن حضرت را انسانى معرفى مى‏كند كه در نبوت خويش ترديد داشت و نمى‏دانست آنچه كه به او گفته شد وحى الهى بوده و به رسالت مبعوث شده است تا آنكه «ورقة بن نوفل» -پسر عموى خديجه- به او گفت: نترس، تو به رسالت مبعوث شدى و آنچه كه بر تو نازل شده وحى الهى بوده و آنكه تو ديدى همان جبرئيل است. حضرت خديجه نيز او را دلدارى مى‏داد و… (2).

در اينجا مى‏خواهيم به اين نكته توجه دهيم كه هدف عايشه از اين داستانسرائى چه بوده است؟ او كه در زمان بعثت هنوز به دنيا نيامده بود چگونه تمام ريزه كاريهاى اين واقعه خرافى را مى‏دانست؟ آيا اين رازى بود كه رسول خدا صلى‏الله‏عليه‏و‏آله بعد از 15 سال يا بيشتر به عايشه گفت؟ آيا مى‏توان پذيرفت كه پيامبر صلى‏الله‏عليه‏و‏آله به باب مدينه علمش كه هر شب با او خلوتها داشت ونجواها مى‏كرد، نگفت كه من در ابتدا در نبوت خويش مردد بودم و خديجه مرا دلدارى مى‏داد و مرا نزد «ورقة بن نوفل» برد و او بود كه به من آرامش بخشيد و فهميدم كه واقعا به پيامبرى مبعوث شدم!

آيا عايشه نمى‏دانست كه اين داستان خرافى باعث پايين آوردن مقام رسول خدا صلى‏الله‏عليه‏و‏آله در افكار و انظار ديگران مى‏شود؟ آيا يهوديان نمى‏گويند كه پيامبر ما آنگاه كه به رسالت مبعوث شد كسى لازم نبود كه به او دلدارى دهد ولى پيامبر مسلمانان را بايد ديگران ارشاد كنند؟ آيا مسيحيان به ما نمى‏گويند كه پيامبر ما در آغوش مادرش نبوت خويش را اعلان كرد ولى پيامبر شما را يكى از دانشمندان ما به او گفت كه تو پيامبرى و إلاّ او خود نمى‏دانست كه در غار حرا چه گذشت؟

علما و محدثين اهل سنت چرا به اين مطالب توجه نكرده و هر حديثى را به صرف اعتماد به راوى، آن را نقل نموده و باعث وهن اسلام و رسول گرامى آن مى‏شوند؟ آيا هنوز هم علماى اهل سنت نفهميدند كه بايد يا كتابهايشان را از


(1) الفقه على المذاهب الاربعة.(2) الف – صحيح بخارى، ج 4، ص 184، كتاب بدء الخلق، باب وقال رجل مؤمن…، وج 6، ص 215، تفسير سوره علق، وج 9 ص 38 – 37، كتاب الاكراه، باب في التعبير.

ب – صحيح مسلم، ج 1، ص 142 – 139، كتاب الايمان، باب 73، ح 54 – 252.

(45)


اينگونه روايات تطهير كنند يا لااقل با نوشتن مقالاتى در جرايد خود، اينگونه مطالب را نقد كنند و بگويند كه اين روايات توهين به مقام شامخ پيامبر عظيم الشأن اسلام صلى‏الله‏عليه‏و‏آله است؟

جالب است كه بيشتر اينگونه خرافات چه در مورد خداى تبارك و تعالى و چه در مورد پيامبر اكرم صلى‏الله‏عليه‏و‏آله و چه غير آن در صحيحين ديده مى‏شود؛ همان دو كتابى كه اهل سنت آن دو را «أصح الكتب بعد القرآن» مى‏دانند!

قسمت شانزدهم -… وصلاة العصر  

يكى از امورى كه شيعه و سنى بر آن اتفاق دارند اين است كه قرآنى كه در دست ما است همان است كه بر رسول گرامى اسلام صلى‏الله‏عليه‏و‏آله نازل شده است، نه حرفى كمتر و نه حرفى بيشتر. اختلافى كه بين آن دو فرقه است اين است كه اهل سنت شيعيان را متهم مى‏كنند كه شما قائل به تحريف قرآن مى‏باشيد ولى شيعه اين اتهام را نه مى‏پذيرد و نه بر اهل سنت وارد مى‏كند. در بعض كتابهاى هر دو فرقه رواياتى ديده مى‏شود كه نشان مى‏دهد قرآن تحريف شده است. شيعه در پاسخ مى‏گويد كه چون اين روايات با قرآن همخوانى ندارد و ما مأموريم كه هر روايتى كه مخالف قرآن باشد آن را به دور بريزيم لذا آن روايات از نظر ما مردود است. اما اهل سنت كه بعض از آن روايات در صحاحشان مى‏باشد و آنان اين كتابها – مخصوصا صحيحين – را مثل قرآن مى‏دانند، پاسخهائى مى‏دهند كه با متن روايات مذكور مخالف است. نظير آنچه كه درقسمت پنجم (عايشه و رضاع كبير) گذشت. نمونه ديگر آن، روايت زير است:

«عن أبي يونس مولى عايشة انّه قال: أمرتنى عايشة أن اكتب لها مصحفا وقالت اذا بلغت هذه الاية فآذنى «حافظوا على الصلوات والصلاة الوسطى وصلاة العصر وقوموا لله قانتين. قالت: سمعتها من رسول اللّه».(1)

ابو يونس غلام عايشه مى‏گويد كه عايشه به من دستور داد تا مصحفى بنويسم و گفت: چون به اين آيه رسيدى: «بر تمامى نمازها مخصوصا نماز وسطى محافظت كن» مرا خبر كن. من هم چنين كردم. او اينگونه به من املاء كرد (همان آيه با اضافه كردن «و نماز عصر» و تتمه آيه را خواند) و گفت: من از رسول خدا صلى‏الله‏عليه‏و‏آله اينگونه شنيدم.

با اين حساب مطابق اين گفته عايشه، بايد كلمه «وصلاة العصر» از وسط آيه‏اى حذف شده باشد و اين معنايى جز تحريف قرآن ندارد. توجه داشته باشيد كه اين مطلب در صحيحترين كتابهاى روائى اهل سنت آمده است. با اين حال ما نمى‏گوئيم كه آنان قائل به تحريف قرآنند؛ بلكه مى‏گوئيم چرا آنان ادعا مى‏كنند كه همه روايات صحاح، مخصوصا صحيحين، صحيح است؟ اگر آنان از اين ادعا دست بردارند ما نيز كارى به آنها نداريم. در مورد تحريف قرآن از نظر روايات صحاح، مطالب ديگرى وجود دارد كه به خواست خدا در جاى خود به آن خواهيم پرداخت.

قسمت هفدهم – عايشه و اتمام نماز در سفر  

يكى از مسائلى كه بين شيعه و سنى اختلافى نيست اين است كه بر مسافر لازم است كه نمازهاى چهار ركعتى را در


(1) الف – صحيح مسلم، ج 1، ص 437، كتاب المساجد ومواضع الصلاة، باب 36، ح 207.ب – سنن ترمذي، ج 5، ص 202، كتاب تفسير القرآن، ح 2982.

ج – سنن أبي داود، ج 1، ص 112، كتاب الصلاة، باب في وقت العصر، ح 410.

د – سنن نسائى، ج 1، ص 268، كتاب الصلاة، باب 14، ح 468.

(46)


سفر دو ركعتى بخواند. البته اين مسأله نيز مانند بسيارى از مسائل، داراى فروعاتى است كه ميان شيعه و سنى و حتى بين فقهاى اربعه اهل سنت اختلافاتى وجود دارد. شيعه آن را بر مسافر ـ با شرائطش ـ واجب مى‏داند، و امّا فقهاى اربعه اهل سنّت: مالكيه و حنفيه آن را سنت مؤكد مى‏دانند، ولى شافعيه و حنابله آن را جايز مى‏شمارند.(1) اما از نظر روايات صحاح:

1 – «عن عايشة فرضت الصلاة ركعتين ركعتين في الحضر والسفر فأقرت صلاة السفر وزيد في صلاة الحضر».

2 – «عن الزهرى عن عروة عن عايشة إنّ اول الصلاة اول ما فرضت ركعتين. فأقرت صلاة السفر وأتمت صلاة الحضر…».

3 – عن ابن عباس قال: فرض اللّه الصلاة على لسان نبيكم في الحضر اربعا وفي السفر ركعتين وفي الخوف ركعة»(2).

روايات لزوم قصر نماز در سفر را همه ارباب صحاح نقل كرده‏اند (چنانچه در پاورقى ملاحظه فرموديد). حال مى‏خواهيم بدانيم كه عايشه چه مى‏كرد:

زهرى از عروة و او از عايشه روايت مى‏كند كه گفت: نماز مسافر شكسته و غير مسافر تمام است. بعد زهرى مى‏گويد كه من از عروة پرسيدم پس چرا عايشه خود در سفر نماز را تمام مى‏خواند؟ پاسخ داد كه او همچون عثمان تأويل كرده (و اجتهاد نموده) است(3).

ما در مبحث «خلفا در صحاح» درباره تمام خواندن عثمان و آنچه كه مربوط به او بود گفتيم و لذا تكرار آن را لازم نديديم. آيا عايشه به پيروى از عثمان بر خلاف سنت رسول خدا صلى‏الله‏عليه‏و‏آله عمل نمود؟ آيا پيروى از سنت آن حضرت لازم است يا پيروى از سنت عثمان؟ (گر چه بايد نام آن را بدعت گذاشت نه سنت).

عايشه كسى نبود كه از عثمان پيروى كند. او يكى از مخالفين سرسخت عثمان بود و از عوامل مؤثر در تحريك مردم به مخالفت با او بود. لذا بايد گفت كه او به رأى خود عمل نموده و با علم و عمد، سنت رسول خدا صلى‏الله‏عليه‏و‏آله را زير پا گذاشت.


(1) الفقه على المذاهب الأربعة. (2) روايات مربوط به لزوم قصر نماز در سفر را ـ كه تعداد آن نيز زياد است ـ در كتابهاى زير بجوئيد:

الف – صحيح بخارى، ج 2، ص 53 به بعد، كتاب الجمعة، باب ما جاء في التقصير، و چند باب بعد.

ب – صحيح مسلم، ج 1، ص 478 به بعد، كتاب صلاة المسافرين و قصرها، باب أوّل.

ج – سنن ترمذي، ج 2، ص 428 به بعد، ابواب السفر، ح 544 به بعد (در طى چند باب).

د – سنن ابن ماجة، ج 1، ص 338 به بعد، كتاب اقامة الصلاة والسنة فيها، باب 73، ح 68 – 1063.

ه – سنن أبي داود، ابتداى جلد دوم، ح 1202 – 1198. (در ضمن دو باب).

و – سنن نسائى، ج 3، ص 116 به بعد، كتاب تقصير الصلاة في السفر، ح 1429 به بعد (طى چند باب) خلاصه ترجمه روايات متن چنين است كه نمازهاى چهار ركعتى در سفر دو ركعتى خوانده مى‏شود.

(3) الف – صحيح بخارى، ج 2، ص 55، كتاب الجمعة، باب ما جاء في التقصير، باب يقصر اذا خرج من موضعه.

ب – صحيح مسلم، همان، ح 3.

ج – سنن ترمذي، ج 2، ص 430، ابواب السفر، باب 39، ح 544.

 

«… فقلت لعروة: ما بال عايشة تتم في السفر؟ قال: إنها تأولت كما تأول عثمان».

(47)


 

قسمت هيجدهم – صلاة الضحى  

يكى از نمازهائى كه اهل سنت آن را مستحب مى‏دانند نماز ضحى است. «ضحى» زمان بعد از طلوع آفتاب تا قبل از ظهر را گويند. اينان مى‏گويند: مستحب است در اين زمان دو ركعت يا بيشتر و تا 8 ركعت نماز خوانده شود. در صحاح اهل سنت رواياتى نيز وارد شده كه رسول خدا صلى‏الله‏عليه‏و‏آله گاهى آن را مى‏خواندند.

ما در اين قسمت از نوشتارمان نمى‏خواهيم وارد اين بحث شويم كه آيا رسول خدا صلى‏الله‏عليه‏و‏آله نماز ضحى را مى‏خواندند يا نه، و آيا اين عمل استحباب دارد يا نه؛ بلكه مى‏خواهيم از يكى از روايات عايشه چنين استفاده كنيم كه او پيرو سنت پيامبر نبود. به اين روايت توجه كنيد:

«عن عايشه قالت: ما رأيت رسول اللّه صلى‏الله‏عليه‏و‏سلم سبح سبحة الضحى وإنى لاسبحها»(1).

عايشه مى‏گويد: من نديدم رسول خدا صلى‏الله‏عليه‏و‏آله نماز ضحى بخواند و من مى‏خوانم (!).

سؤال ما اين است كه گفتار عايشه چه معنايى جز بدعت گذارى دارد؟ مگر معناى بدعت جز اين است كه انسان مثلا عبادتى انجام دهد كه در سنت، اثرى از آن نباشد؟ مگر رسول خدا صلى‏الله‏عليه‏و‏آله نمى‏توانست به صورتى ـ با گفتار يا عمل ـ آن را بفهماند؟ پس اگر آن حضرت عبادتى را تشريع نكرد و مسلمانى آن را انجام دهد، اين همان بدعت است كه شكى در حرمت آن نيست. در صحيحين آمده است كه وقتى رسول خدا صلى‏الله‏عليه‏و‏آله دستور دعائى به براء بن عازب مى‏دهد و در ضمن آن مى‏فرمايد كه بگو: «… وبنبيك الذى أرسلت…» و براء كه آن را تكرار كرده و مى‏گويد: «… وبرسولك الذى أرسلت…» حضرتش مى‏فرمايد: «لا، ونبيك الذى أرسلت»(2) يعنى آنچه كه پيامبر مى‏فرمايد و اصولا سنت آن بزرگوار، آنقدر دقيق است كه ما حق نداريم كلمه «نبى» را تبديل به «رسول» بكنيم با آنكه در معنى تقريبا يكى است. آنگاه چگونه مى‏توانيم عبادتى را كه آن حضرت انجام نداده از پيش خود انجام دهيم؟ حال ببينيم عايشه براى اين عمل خود چه توجيهى مى‏نمايد:

در ادامه آنچه كه از او درباره نماز ضحى نخواندن پيامبر صلى‏الله‏عليه‏و‏آله نقل شده آمده است كه عايشه خود چنين مى‏گويد:

«… وإن كان رسول اللّه صلى‏الله‏عليه‏و‏سلم ليدع العمل وهو يحب أن يعمل به خشية أن يعمل به الناس فيفرض عليهم»(3).

او بعد از آنكه مى‏گويد كه پيامبر صلى‏الله‏عليه‏و‏آله نماز ضحى را نخواند ولى من مى‏خوانم، مى‏افزايد: رسول خدا صلى‏الله‏عليه‏و‏آله گاهى عملى را انجام نمى‏داد ولى دوست داشت انجام دهد از ترس آنكه نكند مردم هم آن را انجام دهند و بر آنها واجب شود.

كدام عاقل مى‏تواند اين استدلال را بپذيرد؟ اولا از كجا مى‏گوييد كه نماز ضحى از جمله آن اعمال است؟ و ثانيا مگر اينهمه اعمال مستحبى كه از آن حضرت نقل شده -چه آنچه را كه خود انجام مى‏داد، مانند نوافل يوميه، و چه به


(1) الف – صحيح بخارى، ج 2، ص 73، كتاب الجمعة، باب من لم يصل الضحى و… .ب – صحيح مسلم، ج 1، ص 497، كتاب صلاة المسافرين وقصرها، باب 13، ح 77.

ج – سنن أبي داود، ج 2، ص 28، كتاب الصلاة، باب صلاة الضحى، ح 1293.

(2) الف ـ صحيح بخارى، ج 1، ص 71، كتاب الوضوء، باب فضل من بات على الوضوء، و ج 8 ص 5 – 84، كتاب الدعوات، باب إذا بات طاهرا.

ب – صحيح مسلم، ج 4، ص 2 – 2081، كتاب الذكر والدعا و…، باب 17، ح 56.

(3) الف – صحيح مسلم، ج 1، ص 497، كتاب صلاة المسافرين وقصرها، باب 13، ح 77.

ب – سنن أبي داود، ج 2، ص 28، كتاب الصلاة، باب صلاة الضحى، ح 1293.

(48)


آن دستور مى‏داد، مانند بعض دعاها- بر مردم واجب شد؟ بنابراين بايد گفت: اين هم توجيهى براى مخالفت با سنت است.

بدون دیدگاه

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

این سایت از اکیسمت برای کاهش هرزنامه استفاده می کند. بیاموزید که چگونه اطلاعات دیدگاه های شما پردازش می‌شوند.

شيعه پاسخ می دهد
1
شيعه بزرگان صحابه را ناسزا نمي گويند شيعه لعنت ميكند كسي را كه حق خدا و رسول را ضايع نموده است

شيعه بزرگان صحابه را ناسزا نمي گويند شيعه لعنت ميكند كسي را كه حق خدا و رسول را ضايع نموده است شيعه ناسزا گفتن به بزرگان اصحاب به خصوص خلفاي راشدين ابوبكر و عمر و عثمان -رضي الله عنهم- را عبادت مي ‌دانند و با اين كار به خدا تقرب …

شيعه پاسخ می دهد
3
بررسی ادله سب در روایات شیعه

بررسی ادله سب در روایات شیعه در اینجا به هیچ وجه قصد مقاله نویسی ندارم از همین رو فقط به ذکر ادله و بیان سند آنها اکتفا میکنم: 1- قال رسول الله صلی الله علیه و اله و سلم: «اِذََا رَأَیْتُمْ أَهْلَ الرَّیْبِ وَالبِدَعِ مِنْ بَعْدِی فَأَظْهِرُوا البَرَاََءَةَمِنْهُمْ وَ اَکْثِرُوا مِنْ …

شيعه پاسخ می دهد
آیات تبری به ترتیب سوره ها و آیات قرآن کریم

آیات تبری به ترتیب سوره ها و آیات قرآن کریم قبل از ورود به بحث توجه شما را به روایتی زیبا جلب می نماییم: اصبغ بن نباته از امیرالمومنین علیه السلام نقل میکند که حضرت فرمودند: قرآن در چهار بخش نازل شده است, یک چهارم در رابطه با ماست, یک …