مهدى از ديدگاه حضرت زهرا سلام الله علیها

مهدى از ديدگاه حضرت زهرا

(هذه اسماء الأوصياء اولهم ابن عمى واحد عشر من ولدى، آخرهم القائم).

(اينها اسامى اوصياء است که اول آنها پسر عموى من است، ويازده تن از فرزندان من مى باشند که آخر آنها قائم است).

(حضرت فاطمه سلام الله عليها).(19)

در ضمن احاديثى چند از حضرت فاطمه زهرا سلام الله عليها نويد ظهور حضرت بقية الله ارواحنا فداه روايت شده که معروفترين آنها حديث گرانبهايى است که به نام (خبر لوح) شهرت يافته است که ترجمه ى آن را در اينجا مى آوريم وبه جهت طولانى بودن آن از آوردن متن عربى آن صرف نظر نموده، طالبين را به منابع ياد شده در پايان حديث ارجاع مى کنيم واينک ترجمه ى حديث:

56- امام صادق عليه السلام مى فرمايد: پدرم (حضرت باقر عليه السلام) روزى به جابر بن عبد الله انصارى فرمود: من با شما کارى دارم، چه وقتى براى شما زحمت نيست که با شما خلوت کنم وپرسشى از شما بکنم؟ جابر عرض کرد: هر وقت اراده بفرماييد. وقتى تعيين شد وبا يکديگر خلوت نمودند.امام باقر عليه السلام فرمود: اى جابر! براى من از لوحى که در دست مادرم فاطمه (سلام الله عليها) دخت پيامبر (صلى الله عليه واله وسلم) ديده اى سخن بگو، واز آنچه مادرم فاطمه (سلام الله عليها) به تو خبر داده که در لوح نوشته شده است براى من بگو. جابر گفت:

– (خدا را گواه مى گيرم که در زمان رسول اکرم (صلى الله عليه واله وسلم) به خدمت مادرت فاطمه (سلام الله عليها) شرفياب شدم تا ولادت حضرت حسين (عليه السلام) را تبريک وتهنيت عرض کنم. در دست مبارکش لوحى سبز رنگ ديدم که پنداشتم از زمرد است. روى آن لوح نوشته اى سفيد رنگ شبيه نور خورشيد ديدم. به خدمتشان عرض کردم: پدر ومادرم به فدايت، اى دخت پيامبر! اين لوح چيست؟ فرمود:

– (اين لوحى است که خداى تبارک وتعالى آن را به پيامبرش اهداء نموده است. اسم پدرم واسم همسرم واسم دو فرزندم واسامى اوصياء ديگر از فرزندانم بر آن نوشته شده. پدرم آنرا به من عطا فرمود که مرا مسرور فرمايد).

سپس جابر گفت: مادرت فاطمه (سلام الله عليها) آن را در اختيار من قرار داد، پس من آن را خواندم ويک نسخه براى خود استنساخ نمودم.(20)

پدرم (امام باقر عليه السلام) فرمود: (اى جابر! آيا ممکن است که آن را به من نشان دهى؟). عرض کرد: آرى.آن گاه پدرم با او حرکت نمود تا به خانه ى جابر رسيدند. جابر براى پدرم ورقى از پوست نازک بيرون آورد. پدرم فرمود: (جابر! تو از روى نوشته ات نگاه کن تا من متن آن را براى تو بخوانم). جابر به نوشته خود نگاه کرد وپدرم برايش خواند. به خدا سوگند که حتى يک حرف نيز اختلاف نبود. آنگاه جابر گفت: خدا را گواه مى گيرم که آنچه در لوح ديدم اين است:

– (بسم الله الرحمن الرحيم. هذا کتاب من الله العزيز الحکيم لمحمد نبيه، نوره وسفيره وحجابه ودليله نزل به الروح الأمين من عند رب العالمين. عظم يا محمد اسمائى، واشکر نعمائى، ولا تجحد آلائى، انى انا الله لا اله الا انا..).

– (به نام خداى بخشنده ى بخشايشگر. اين نوشتارى است از جانب خداى عزيز وفرزانه، به سوى پيامبر، نور، سفير، حجاب وراهنمايش: محمد (صلى الله عليه واله وسلم) آن را روح الأمين از نزد پروردگار جهانيان فرو آورده است:- (اى محمد! نامهاى مرا گرامى دار، نعمتهاى مرا سپاس گوى، ونعمتهايم را انکار نکن، من خدائى هستم که جز من کسى شايسته ى پرستش نيست، پشت ستمگران را مى شکنم وستمديدگان را به پيروزى مى رسانم، ومن کيفر دهنده ى روز جزايم. من خدائى هستم که جز من کسى شايسته ى پرستش نيست. کسى که جز به فضل ورحمت من دل ببندد وجز از عدالت من بترسد، او را آن چنان عذاب مى کنم که احدى را از جهانيان آن چنان عذاب نکنم. پس مرا بپرست وبر من توکل نما. من پيامبرى نفرستادم که روزگارش سپرى شود ومدتش به سرآيد جز اينکه براى او جانشينى مقرر نمودم. من ترا بر همه ى پيامبران برترى دادم وجانشينت را بر همه ى اوصياء برترى دادم وترا با دو فرزند دلبندت حسن وحسين گرامى داشتم. حسن را پس از سپرى شدن مدت پدرش معدن علم خود قرار دادم. وحسين را مخزن وحى خود قرار داده مدال شهادت را به او عطا کردم ومدت او را با سعادت پايان دادم که او سرور شهيدان است واز همه ى شهيدان مقامش بالاتر است. کلمه ى تامه ى خود را با او قرار دادم ومحبت کامله ام را در نزد او گذاشتم. معيار پاداش وکيفر من اهل بيت اوست که نخستين آنها سرور عبادت کنندگان وزينت دوستان گذشته ى من، (على) (ابن الحسين عليه السلام) است. وآنگاه پسرش، شبيه جد بزرگوارش (محمد) است که شکافنده ى (باقر) علوم من ومعدن حکمت من مى باشد. آنانکه در مورد (جعفر) دچار ترديد شوند، هلاک مى شوند، کسى که او را رد کند مرا رد کرده است. اين سخن از من به حقيقت پيوسته که جايگاه جعفر (صادق) را بس بلند گردانم واو را به وسيله ى دوستان، ياران وشيعيانش مسرور نمايم. پس از او (موسى) را برگزيدم که در عهد او فتنه اى بپا گردد(21) که چشم به جايى را نبيند. زيرا رشته اى را که من فرض کرده ام (رشته ى امامت ووصايت) هرگز قطع نشود. وحجت من پنهان نماند. ودوستان من با جامهاى لبريز سيراب شوند. آگاه باشيد که هر کس يکى از آنها را انکار کند، نعمت مرا انکار نموده است. وهر کس آيه اى از کتابم را تغيير دهد به،من دروغ بسته است. واى به حال تهمت زنانى که پس از سپرى شدن مدت بنده، دوست وبرگزيده ام موسى، در مورد يار وياورم (على) (ابن موسى الرضا) به انکار گرايند، که من بارى به سنگينى بار نبوت بر دوش مى گذارم واو را با کشيدن آن بار آزمايش مى کنم. او را اهريمنى گردن کش مى کشد. در شهرى که بنده ى شايسته ام (ذوالقرنين) بنا کرده، در کنار بدترين مخلوقاتم به خاک سپرده مى شود. اين سخن به حقيقت پيوسته که ديدگان او را با فرزندش (محمد) (محمد تقى) روشن گردانم که جانشين ووارث علوم اوست. او معدن علوم من، ومحل اسرار من وحجت من بر بندگانم مى باشد. هيچ بنده اى به او ايمان نياورد جز اينکه بهشت را جايگاه او سازم وشفاعتش را در حق هفتاد تن از اهل بيتش، از آنانکه مستوجب آتش بوده اند، خواهم پذيرفت.