در حدیثی که خواندید، امام باقر (علیه السلام) وظایف شیعیان را در عصر غیبت برشمردند. مهمترین آنها که دیگر وظایف را هم در برمی گیرد، ایجاد ارتباطی مستحکم با امام غایب است.

نتیجه ی این ارتباط این می شود که شیعه، به خود اجازه نمی دهد که قلب امام را بشکند و در حضور او معصیت کند. در نتیجه با آمادگی تک تک افراد برای ترک گناه و انجام حسنات، جامعه به سمت ظهور پیش می رود.

برای ایجاد ارتباط وحفظ آن بهترین کار این است که عهدی با امام غایب بسته شود. در روایات زیادی به نقل  از امام صادق و امام باقر (علیهم السلام)، تجدید عهد با امام، در آغاز روز، و بعد از نمازهای واجب سفارش شده است. (2)

برای این تجدید عهد راهکارهایی وجود دارد که بهترین آنها خواندن مداوم دعای عهد است.

مضمون این دعا از اهمیت زیادی برخوردار است. در این دعا می خوانیم:

“…اللَّهُمَّ إِنِّي أُجَدِّدُ لَهُ فِي صَبِيحَةِ يَوْمِي هَذَا، وَ مَا عِشْتُ مِنْ أَيَّامِي عَهْداً وَ عَقْداً وَ بَيْعَةً لَهُ فِي عُنُقِي، ‏لاَ أَحُولُ عَنْهَا وَ لاَ أَزُولُ أَبَداً، اللَّهُمَّ اجْعَلْنِي مِنْ أَنْصَارِهِ وَ أَعْوَانِهِ، وَ الذَّابِّينَ عَنْهُ، وَ الْمُسَارِعِينَ إِلَيْهِ فِي قَضَاءِ حَوَائِجِهِ، وَ الْمُمْتَثِلِينَ لِأَوَامِرِهِ، وَ الْمُحَامِينَ عَنْهُ وَ السَّابِقِينَ إِلَى إِرَادَتِهِ، وَ الْمُسْتَشْهَدِينَ بَيْنَ يَدَيْهِ …” (3)

( بار خدایا! من در این روز و تمام دوران زندگیم، عهد و عقد و بیعتی را که از آن حضرت بر گردن دارم با او تجدید می کنم، که هرگز از آن عهد و بیعت برنگردم و بر آن پایدار بمانم.

بار خدایا! مرا از یاران آن حضرت و از مدافعان حریم او، شتابندگان در پی انجام مقاصد او و اطاعت کنندگان از دستورات و نواهی او و حمایت کنندگان از او و سبقت جویان به سوی خواسته ی او و شهید شدگان در حضور او قرار بده!)

دقت و عمل به دعای عهد، همچنین خواندن ادعیه و زیارات مخصوص امام عصر ( ارواحنا له الفداء)، زیارت مکانهای منصوب به امام ( مثل مسجد جمکران و مسجد کوفه)، این انس را روز به روز بیشتر می کند و سنخیتی بین امام و منتظر ایجاد می کند که انشاءالله گام بلندی است در آمادگی برای ظهور آن حضرت.

پی نوشت:

1. نعمانی، الغیبه، ص 199
2.حسینی بحرانی، سید هاشم، البرهان فی تفسیر القرآن، ج1، ص 334، ح1.
3. قمی، عباس، مفاتیح الجنان، دعای عهد

منبع: شفیعی شروستانی، ابراهیم، معرفت امام زمان وتکلیف منتظران، صص 137- 141