سخني با مخالفين
گروهي از نويسندگاني که در مورد شيعه و تشيّع قلم زده‏اند، چنين پنداشته‏اند که تشيّع ايده و آرمان نوظهوري است که بر اثر عوامل و جرياناتي خاص، از پيکره واحد جامعه اسلامي جدا شده و در طول زمان گسترش يافته است. لذا در مورد سبب پيدايش اين مکتب اختلاف کرده‏اند؛ عدّه‏اي مي‏گويند: اين مکتب زاييده فکر عبداللَّه بن سبأ و تشکيلات سياسي اوست.
عدّه‏اي ديگر پيدايش آن را در زمان امام علي‏عليه السلام و در جنگ صفّين يا جمل مي‏دانند.
گروهي نيز اين نگرش را متأثّر از افکار فارسيان قديم دانسته‏اند که در پيکره جامعه اسلامي رسوخ کرده است.
آنچه اينان را به طرح اين خيالات واداشته، آن است که گمان کرده‏اند اقليّت شيعه مانند عضو زايدي است که از سازمان واحد بدن جدا شده و از اصل و ريشه خود بريده است. بنابراين بايد در جست‏وجوي علل اين جدايي بود. آنان مي‏پندارند که اصل اوّلي در امّت اسلامي، غير شيعي بودن است، لذا دنبال علت پديد آمدن تشيّع برآمده‏اند. ولي اين فرضيه صحيح نيست؛ زيرا:
اوّلاً: کثرت عددي را دليل بر حقّانيّت، و قلّت عددي و ضعف عِدّه و عُدّه را دليل بر عدم حقانيّت قرار دادن، درست نيست و مخالف موازين صحيح عقلي و نقلي است.
قرآن کريم در موارد زيادي رهروان حقّ را قليل و پيروان باطل را کثير شمرده است: «وَقَلِيلٌ مِنْ عِبادِيَ الشَّکُورُ»؛[1]  «و تعداد کمي از بندگان من شکر گزارند.» در جاي ديگر مي‏فرمايد: «وَإِنَّ کَثِيراً مِنَ النّاسِ لَفاسِقُونَ»؛[2]  «همانا کثيري از مردم فاسقند.» هم چنين مي‏فرمايد: «وَأَکْثَرُهُمْ لِلْحَقِّ کارِهُونَ»؛[3]  «و بيشتر مردم نسبت به حق کراهت دارند.»
بنابراين قرآن مجيد چنين معياري را که اقليت هميشه غير اصيل است باطل مي‏شمارد.
ثانياً: اسلامِ بي‏تشيّع را بر اساس کثرت عددي، صفت اصلي اسلام قرار دادن و اسلام شيعي را بر اساس قلّت عددي، صفت عارضي اسلام قرار دادن نکته‏اي است که با تقسيم‏بنديِ معمول در عقايد اسلامي سازگاري ندارد.
علاوه بر اين، پيدايش عقيده و آرمان تشيّع را نمي‏توان با پيدايش اصطلاح شيعه و تشيّع هم زمان دانست؛ زيرا پيدايش محتوا و روح هر مکتب با پيدايش اسم و اصطلاح آن متفاوت است. بنابراين براي ورود به بحث شيعه و پيدايش منشأ آن، بايد سراغ روح آن مذهب رفت، نه اسم و اصطلاح آن؛ حتّي اگر در روايات و کلمات صاحب شريعت چنين واژه‏هايي نتوان يافت؛ اگرچه اين گفته نيز از باب تسامح است؛ زيرا پيامبر اسلام‏صلي الله عليه وآله در روايات متعددي به شيعه بشارت‏هايي داده است که بدان‏ها اشاره خواهيم کرد.

منابع

[1] سوره سبا  , آیه 13

[2]سوره مائده , آیه 49

[3] سوره مومنون , آیه 70