چه كسى رسول خدا (صلى الله عليه وآله) را شهید کرده است ؟

چه كسى رسول خدا (صلى الله عليه وآله) را شهید کرده است ؟

روايت شده است : پس بيهوش شد و چون به هوش آمد زنها به او دارو خوراندند در حالى كه او روزه دار بود .⁽¹⁾

در دو روايت بخارى و مسلم از عايشه آمده است : ما به رسول خدا (صلى الله عليه وآله) در هنگام بيمارى اش دارو داديم پس شروع كرد به اشاره كردن به ما كه به من دارو ندهيد . گفتيم : ( مسئله اى نيست ) هر بيمارى از دارو متنفّر است . اندكى بعد پيامبر (صلى الله عليه وآله) فرمود : هر كس در خانه است در برابر چشم من بايد دارو بخورد بجز عمويم عبّاس كه در كنار شما حضور نداشت .⁽²⁾

عبدالصّمد بن بشير از ابوعبدالله ( امام صادق (عليه السلام) ) روايت كرده كه آنحضرت فرمود : مى دانيد پيامبر (صلى الله عليه وآله) درگذشت يا كشته شد همانطور كه خدا مى فرمايد : ( اگر او درگذرد يا كشته شود به جاهليت باز مى گرديد ) .⁽³⁾

او قبل از مرگ مسموم شد آندو زن به او سمّ نوشاندند .⁽⁴⁾

اين روايت اشاره دارد به اينكه عايشه و حفصه به آنحضرت سمّ نوشانده و او را به قتل رساندند . و در روايتى ديگر آمده است : عايشه و حفصه به او نوشاندند ( سمّ را ) .⁽⁵⁾

و مجلسى مى گويد : احتمال دارد كه هر دو سمّ در شهادت پيامبر (صلى الله عليه وآله) مؤثّر بوده اند .⁽⁶⁾

منظور مجلسى از دو سمّ يكى سمّ خيبر است و ديگرى سمّى كه در روزهاى آخر حياتش به او نوشاندند . قبلاً ذكر كرديم كه سمّى كه او را كشت همان سمّ دوّم است و سمّ اوّل نمى تواند او را بكشد زيرا سمّ اوّل چهار سال قبل از شهادت او در خيبر بوده در حاليكه رسول خدا (صلى الله عليه وآله) در سال 11 هجرى شهيد شده است . از آن گذشته رسول خدا (صلى الله عليه وآله) از مسموميّت طعام خيبر توسط جبرئيل آگاه شد و از آن نخورد . امّا در حادثه دوّم،  سمّ را جرعه جرعه به خورد او دادند در حاليكه او نمى خواست بخورد ( البتّه در اثر ضعف شديد نمى توانست مقاومت كند ) پس سمّ وارد بدنش شده و او را كُشت . عايشه مى گويد پس از مسموم شدن پيامبر به من گفت : واى بر آن زن اگر مى توانست چنين نمى كرد .⁽⁷⁾

اين اعترافى است از سوى عايشه به انجام كارى زشت در حق رسول خدا (صلى الله عليه وآله) . . . ! در روايت بحارالأنوار آمده است كه هر چهار نفر بر مسموم نمودن آنحضرت همدست شده بودند .⁽⁸⁾

منابع :

[1] ـ الطبقات الكُبرى ، ابن سعد ، ج 2 ، ص 235 .

[2] ـ سنن البخارى ، ج 7 ، ص 17 و ج 8 ، ص 40 و سنن مسلم ، ج 7 ، ص 24 و 194 .

[3] ـ سوره آل عمرا ، آيه 144 .

[4] ـ تفسير العياشى ، ج 1 ، ص 200 و بحارالأنوار ، مجلسى ، ج 22 ، ص 516 و ج 28 ، ص 21 .

[5] ـ بحارالأنوار ، مجلسى ، ج 22، 516 .

[6] ـ بحارالأنوار ، ج 22 ، ص 516 .

[7] ـ الطبقات ، ابن سعد ، ج 2 ، ص 203 .

[8] ـ بحارالأنوار ، مجلسى ، ج 22 ، ص 239 و 246 . مقصود از چهار نفر ابوبكر ، عمر ، عايشه و حفصه مى باشد .