دلایل دعا برای امام زمان (عج) (13) : ذلت دشمنان خدا

فرض کنید: روزی شمر را در خیابان ببینید – فرض است دیگر!- چه برخوردی با او خواهید داشت؟ همان «شمر ذی الجوشن» ملعون معروف را می گویم! اگر او را در خیابان ببینید چه می کنید؟ مصلحت اندیشی، گفتگوی تمدن ها و راه حل های صلح آمیز به کنار، دلتان نمی خواهد لااقل آنقدر او را بزنید که دیگر بلند نشود؟ اگر بله، می فهمید دشمن خدا کیست؛ خدا را شکر! اگر خیر؛ ادامه ی مطلب به درد شما نمی خورد! نخوانید!

اگر به سوال بالا جواب «بلی» دادید، مژده می دهیم که قرار است به زودی زود، دل تمام شیعیان و محبّان و مهمتر از آن، دل اهل بیت (علیهم السلام) خنک شود! قرار است به همین زودی، آقای ما شانه به شانه ی لشکریان با ایمانشان – که خدا کند در آن سپاه باشیم- مقابل کافران بایستند؛ کسانی که مثل شمر با خدا و ولیّ او دشمنی کردند. آن روز، روز عزت اولیای خدا و ذلت دشمنان آنهاست. چنان چه در ندبه از خدا می خواهیم آن روز به وسیله ی صاحبمان محقق شود: «أین معزُّ الاولیاء و مذل الاعداء؟» (1) (کجاست عزت بخش دوستان و ذلیل کننده ی دشمنان [خدا]).

یکی از دلایلی که به خاطرش امام را دعا می کنیم همین است: اینکه برای دوستان خدا آبادی و برای دشمنان خدا، ویرانی می آورد. امام صادق (علیه السلام) در حدیثی نغز فرمودند: «حقّ را دولتي و باطل را دولتي است و هر کدام از آن‏ها در دولت ديگري ذليل و خوار است.» (2)

از حضرت باقر (ع) است درباره آيه ی «تَرْهَقُهُمْ ذِلَّةُ ذلِکَ اليَوْمُ الَّذِي کانُوا يُوعَدُونَ» (3) (ذلّت آنان را فرا گيرد، اين همان روزي است که [رسولان حق] به آنان وعده مي‏دادند.) پرسیدند. ایشان فرمودند: «يعني روز خروج قائم‏ (ع). (4)

امام صادق‏ (ع) درباره آيه «فَإِنَّ لَهُ مَعِيشَةً ضَنْکاً»(5) (پس به راستي که معيشت تنگي خواهد داشت.) فرمودند: «اين وضع قسم به خدا براي ناصبيان است.» معاويه بن عمّار از ایشان پرسید: فدايت شوم! روزگار دراز و طولاني آن‏ها را ديده‏ايم که در کفايت و وسعت به سر برده، تا مرده‏اند. حضرت فرمود: «وضع سخت – قسم به خدا – براي آن‏ها در رجعت خواهد بود که کثافت خواهند خورد.» (6)

 
دعای این هفته:
آیت الله «سید نصر الله مستنبط»، در حرم حضرت امیرالمؤمنین (ع) به دیدار امام عصر (عجل الله تعالی فرجه) مشرف شد. او شنید که امام در دعای قنوت خود چنین می خواندند:

«اللهمَّ انَّ معاویةَ بن ابی سُفیانَ قَد عادی علیَّ بنَ ابی طالبِ، فالعَنهُ لَعناً وبیلاً» (7)
(خداوندا! به راستی معاویه پسر ابوسفیان با علی بن ابی طالب دشمنی سرسختانه ای کرد؛ پس او را به شدت لعنت کن.)

پی نوشت:
1. قمی، عباس، مفاتیح الجنان، ذیل عنوان ندبه
2. غیبت نعمانی، ص 319؛ به نقل از موسوی اصفهانی، محمد تقی، مکیال المکارم، ج 1، ص 143
3. معارج، آیه ی 44
4. بحارالانوار، ج 51، باب آیات مووله؛ به نقل از موسوی اصفهانی، محمد تقی، مکیال المکارم، ج 1، ص 143
5. طه، آیه ی 134
6. تفسیر قمی، ص 424؛ به نقل از همان منبع.
7. معجم رجال الفکر و الادب فی النجف خلال الف عام، ج 3، ص 1199؛ به نقل از عرض نیاز به درگاه بی نیاز، موعود عصر (عج)، 1388، صص 50-51

پ.میعاد