القاب امام زمان (عج) / الغَوث

«السلام علیک ایّها العلم المنصوب و العلم المصبوب و الغوث…» (1)
(سلام بر تو از پرچم بر افراشته و علم ریخته شده و فریادرس…)
الغوث از نامهای زیبای حضرت مهدی ( علیه السلام) است که در زیارت آل یس نقل شده است. غوث، به معنای یاری کردن و به فریاد رسیدن است از مصدر تغویث. (2)
در اسماء مرکب خداوند که در دعای عظیم جوشن کبیر آمده است، این نام فراوان دیده می شود:

«یا غیاث المستغیثین! یا غیاثَ من لا غیاثَ له! یا غیاثی عندَ کُربَتی » (3)

غوث و غیاث اصلی و حقیقی، در مرحله ی نخست خود ذات اقدس الهی است؛ ولی اولیای الهی بدلیل اینکه در برخی صفات با حضرت باری تعالی اشتراک دارند، مظهریتی در غیاث بودن و غوث بودن دارند. گاهی ائمه ی معصومین ( علیهم السلام) با نام غیاث بصورت مرکب، خوانده شده اند. که توضیح این مطلب در متن ما نمی گنجد.

اما در میان همه ی حضرات معصومین ( علیهم السلام) تنها دو تن از آنان با عنوان غوث و غیاث ( بدون پس وند و پیشوند) خوانده شده اند. یکی حضرت علی بن موسی الرضا (علیه السلام) که امام صادق ( علیه السلام) ایشان را بدین نام خوانده اند:

« یَخرُجُ الله منه غوثَ هذه الامّه و غیاثَها» (4)

(خداوند از این فرزندم [ امام کاظم علیه السلام] فریاد رس این امت را ظاهر می سازد)

در زیارت جوادیه نیز می خوانیم:

«السلام علی غوث اللَّهفانِ» (5)

(سلام بر فریادرس هر اندوهناک)

و دیگر حضرت اباصالح المهدی ( ارواحنا لتراب مقدمه الفداء) می باشند که جد مکرم آن حضرت نبی مکرم اسلام ایشان را به این نام معرفی کرده اند.

پیامبر اکرم ( صلی الله علیه و آله) می فرمایند:

«هرگاه شمشیر به گلویت رسید، پس از حجت استغاثه جو که او به فریادت می رسد، او برای هر کس که به او پناه برد و از او استغاثه جوید، پشت و پناه و فریادرس است» (6)

همچنین این حضرت توسط پدرش امام حسن عسگری ( علیه السلام ) نیز به این نام خوانده شدند.

از فریادرسی حضرت صاحب الامر ( علیه السلام) در دوران غیبت صغری و کبری آنقدر شنیده و خوانده ایم که جای هیچ شک و شبهه ای نمی ماند که اگر حضرت مهدی ( عجل الله تعالی فرجه) را به کمک خواهی بخوانیم و ایمان داشته باشیم که آن منبع رحمت پاسخ گوی تمام و کمال مشکلات ماست، آن حضرت با عنایت خاصی که به مردمان زمان غیبت دارند قطعاً آن ها را بی پاسخ نخواهند گذاشت.

علامه غروی اصفهانی در شعری می گوید:

کهف الوَری و الغوثُ عند الالتجا

و فی فِناء بابُه کلُّ الرَّجا (7)

(پناه و فریاد رس است، و همه ی امید در آستان او بارافکنده است.)

 
پی نوشت:

1.قمی ، عباس، مفاتیح الجنان، زیارت آل یس
2.لغت نامه ی دهخدا، ذیل کلمه ی غوث و غیاث
3.قمی ، عباس، مفاتیح الجنان، دعای جوشن کبیر، بندهای 11-28-14
4.عیون اخبار رضا، ج1، ص 23
5.بحار الانوار، ج 102، ص 53
6.همان، ج 94، صص 35 و 36
7.الانوار القدسیه، ص 114

منبع: بحرینی، سید مجتبی، سلام بر پرچم بر افراشته، صص 131- 151

پ.میعاد