رساله ی حقوق امام سجاد (ع) (1) / حق خدا
اینکه ما بخواهیم صلاح کار را معلوم کنیم فقط در کارهای شخصی است. چه؟ نخیر! ملاک دین کس دیگری است. نمی شود! هر چه دل بخواه ماست دل بخواه خدا نیست. می دانی داریم خودمان را می پرستیم؟ حواست هست؟ می دانی داریم چه چیز را بر چه چیز ترجیح می دهیم؟ باشد. به فرض بحث پرستیدن نیست. اما از درون دلمان دارم می بینم که این که اسمش را «عبادت» می گذاریم، برای خدا نیست.
نگاه کن به وضع خودمان! وقت نماز دارد می گذرد، خدا صدایمان می کند و نشسته ایم پای این رایانه و فکر می کنیم اگر این کار را تمام نکنیم چه می شود! باید بلند شویم. خدا منتظر است. بس کن این توجیهات را.
اگر کسی در خانه بود و می دید کار خطایمان را، باز هم تکرارش می کردی؟ نه. بحث ترسیدن هم نیست. بحث آن است که بعضی آدم ها به یادمان می آورند که کارمان اشتباه است و هیچ چیز ثواب نماز اول وقت را ندارد. حرف حق تلخ است، نه؟
ببین خودم! من نفس لوّامه ام و وظیفه ام گفتن است. نمی دانم این آدم ها و فلزها و سیم ها چه چیز به ما می دهند ولی می دانم اگر بنده ی خدا باشیم، دنیا و آخرتمان را خودش ضمانت می کند.
سخت؟ معلوم است که سختی دارد. سخت است برای خدا و فقط برای او عبادت کنیم. ولی باورت شد حرف من؟ خدا آخرتمان را هم ضمانت می کند.
«پس حق خداوند که بزرگترین حق است؛ بر گردن تو آن است که فقط بنده ی او باشی و در عبادت و بندگی شرک نورزی. پس وقتی که چنین بودی و بنده ی مخلص او شدی، خداوند بر خود واجب می کند که دنیا و آخرتت تو را کفایت نموده و آنچه را که از دنیا و آخرت دوست می داری برای تو تضمین نماید.» رساله ی حقوق امام سجاد (علیه السلام)
پ.میعاد
