پرسش: بعضي عقايد و احاديث شيعيان مانند «کسي که بر حسين گريه کند بهشت بر او واجب مي شود» يا «دوست داشتن علي(عليه السلام) حسنه اي است که هيچ گناهي به آن ضرر نمي رساند» باعث ترويج فساد و فحشا در بين شيعيان نمي گردد؟ آيا مي توان گفت: کسي که در هر سال، فقط چند قطره اشک براي حسين بن علي(عليه السلام)مي ريزد مثل اين است که تازه متولد شده و همه گناهان گذشته او پاک مي شود، و جايگاهش بهشت است؟
پاسخ: اولاً، اگر به اعتقاد سؤال کننده، اشاعه فساد و فحشا در بين شيعيان به دليل وجود اين احاديث و اعتقادات باشد بايد در مذاهب و ادياني که چنين احاديثي وجود ندارد، اين قبيل گناهان و معاصي ديده نشود. حال آن که در بين ساير اديان الهي و نيز مسلمين ساير مذاهب، اين گونه معاصي به چشم مي خورد و حتي بيشتر هم ديده مي شود.
ثانياً اين احاديث فقط منحصر به کتب علماي شيعه نيست، بلکه امام احمد حنبل در مسند، خطيب خوارزمي در فصل ششم مناقب، سليمان قندوزي حنفي در باب 42 ينابيع الموده و بسياري از علماي اهل سنت، از انس بن مالک و معاذ بن جبل از پيامبر خدا(صلي الله عليه وآله)روايت کرده اند که:
«دوستي علي بن ابي طالب(عليه السلام) حسنه اي است که هيچ گناهي به آن آسيب نمي رساند. دشمني با ايشان نيز گناهي است که با وجود آن هيچ کار خيري نمي تواند مفيد واقع شود.»[1] .
همچنين از رسول گرامي اسلام(صلي الله عليه وآله) آورده اند:
«دوستي علي ابن ابي طالب(عليه السلام) گناهان را مي خورد، همانطور که آتش، هيزم را در

کام خود فرو مي کشد.»[2] .
گناهان به دو نوع کبيره و صغيره تقسيم مي شود. در قرآن مجيد از گناهان صغيره با عنوان سيئه نام برده شده است. چنانچه در قرآن مجيد مي فرمايد: (إِنْ تَجْتَنِبُوا کَبائِرَ ما تُنْهَوْنَ عَنْهُ نُکَفِّرْ عَنْکُمْ سَيِّئاتِکُمْ وَنُدْخِلْکُمْ مُدْخَلاً کَرِيماً)؛ «اگر از گناهان بزرگي که نهي شده ايد دوري نماييد از بقيه گناهان شما چشم پوشي نموده و شما را به مقام بلند و نيکو خواهيم رسانيد.»[3] .
ثالثاً وجود اين گونه احاديث از نا اميدي مسلمانان پيشگيري مي کند، هر چند که موجب اميد بي پايان نيز نمي گردد. وقتي که افراد معتقد، گرفتار هوي و هوس شده و مرتکب سيئه اي شوند، ممکن است شيطان آن ها را وسوسه نمايد که ديگر درهاي رحمت الهي به رويتان بسته شده است و در نتيجه به آن ها تلقين کند که ديگر کنترل نفس، مفهومي ندارد و موجب طغيان و سرکشي آن ها شود و سرانجام آن ها را به سمت و سوي گناهان کبيره سوق دهد. بنابراين براي آمرزش گناهان، بايد ابزار و وسايلي باشد که از آن جمله حب علي(عليه السلام) و اولاد علي است.
البته بايد ياد آور شد که محب علي(عليه السلام) نيز کسي است که پا جاي علي(عليه السلام) بگذارد و عملاً و قولاً به دنبال ايشان برود. اما چون عصمت، مخصوص مقام نبوت و امامت است، نمي تواند در عمل همانند علي(عليه السلام) شود. لذا حداقل بايد مرتکب معاصي و گناهان کبيره نشود و بر انجام گناهان صغيره نيز اصرار نورزد. آنگاه در زمره شيعيان علي(عليه السلام)قرار گرفته و مشمول آيه فوق مي شود.
همين طور گريه بر امام حسين(عليه السلام)، يکي ديگر از ابزار عفو و آمرزش گناهان صغيره است. گريه بر حسيني که پيامبر خدا فرموده است: «حسين منّي وأنا من حسين» اين حديث بدان معنا است که حسين پاره تن است و دين من به نيروي مظلوميت و جانبازي حسين احيا خواهد شد. آيا عقلا و منطقاً اگر مسلماني بر حسين، با اين مشخصات و

ويژگي ها بگريد يعني راه حسين را بشناسد جايگاهش در بهشت نخواهد بود؟ حديثي از
پيامبر خدا(صلي الله عليه وآله) به نقل از عايشه از قول جابر و انس بن مالک، پاسخگوي اين سؤال خواهد بود. ايشان فرمود: «هرکس حسين را در حالي که عارف به حق او باشد، زيارت کند بهشت بر او واجب مي شود.»[4]  عارف به حق حسين نيز بدان معنا است که ايشان را پسر پيغمبر، امام بر حق و وصي سوم رسول الله(صلي الله عليه وآله) بدانيم که قائم به حق بوده و براي احقاق حق کشته شده است. آيا چنين عزاداري، که براي امام حسين(عليه السلام) گريه کند مي تواند بر خلاف رويه مولاي خود عمل کند؟ و راه انبيا و معصومين را نرود؟
بدين جهت است که محب علي و عزادار حسين، راه آنان را شناخته و گرد معاصي کبيره نمي رود. لذا در احاديث آمده است که بهشت برين براي محب علي و عزادار حسين(عليه السلام)واجب مي گردد.
در روايات فريقين آمده است که قول «لا إِلهَ إِلاَّ اللّهُ» موجب دخول بهشت مي شود.
در جلد 2، محجة البيضاء، ص 272 از پيامبر نقل شده که هر کس «لا إِلهَ إِلاَّ اللّهُ» را بگويد وارد بهشت مي شود.
حالا ما مي پرسيم چگونه ممکن است صحابه پيامبر که عمري مشرک و بت پرست و بعضي اهل هر گناه و فسق بوده اند با گفتن يک «لا إِلهَ إِلاَّ اللّهُ» همه گناهانشان پاک شود. والاسلام يجب ما قبله. ولي گريه بر امام حسين(عليه السلام) و حب علي بن ابي طالب(عليه السلام)معقول نيست که موجب آمرزش يکسال گناه شود.
واقعاً چگونه است که مسلماني که در عمرش کارهاي خلافي انجام مي دهد، دروغ مي گويد، غيبت مي کند و… وقتي بر امام حسين گريه کند معقول نباشد که آمرزيده شود. ولي معاويه که بر عليه خليفه چهارم قيام کرد و باعث کشته شدن ده ها هزار نفر از طرفداران علي(عليه السلام) که بسياري از آن ها از صحابه پيامبر خدا بودند (مانند عمار ياسر) شد و

بعد از استقرار خلافتش آن همه ظلم توسط او و اياديش بر مسلمانان رفت و به دستور او خليفه چهارم مسلمين را بر منابر و جايگاه هاي نماز جمعه لعن و سب مي کردند و افرادي مانند حجر بن عدي و يارانش را به جرم برائت نجستن از علي(عليه السلام)کشت و سبط پيامبر امام حسن مجتبي را با فرستادن سم براي جعده همسر آن حضرت و وعده ازدواج با يزيد در صورت ريختن سم در غذاي حضرت به شهادت رساند. او نه تنها گناهکار نيست بلکه به خاطر اجتهاد غلطش يک ثواب هم دارد، رضي الله عنه هم هست؟!!
چگونه است که اگر خداوند چند دروغ و غيبت را بر گريه کننده امام حسين(عليه السلام)ببخشد معقول نيست، ولي بخشيدن معاويه و يزيد بن معاويه نعوذ بالله من سبات العقل[5]  است! اگر رواياتي گريه برامام حسين(عليه السلام) و محبت به علي(عليه السلام) را موجب پاک شدن گناهان مي داند موجب جرأت شيعيان بر انجام گناه مي شود؟!
بنابراين، آن ها بايد ملتزم شوند که آيه شريفه (إِنَّ اللهَ لا يَغْفِرُ أَنْ يُشْرَکَ بِهِ وَ يَغْفِرُ ما دُونَ ذلِکَ لِمَنْ يَشاءُ)؛ که مفادش اين است که غير از شرک هر گناهي، حتي بدون توبه ممکن است مورد مغفرت الهي قرار گيرد (زيرا با توبه حتي شرک هم بخشيده مي شود)، و آيه شريفه (لا تَقْنَطُوا مِنْ رَحْمَةِ اللهِ إِنَّ اللهَ يَغْفِرُ الذُّنُوبَ جَمِيعاً)؛ موجب جرأت همه مسلمان ها بر گناه شده است!

منابع:

كتاب شهابي در شب