بسیاری از ما خیلی دلمان می خواهد که یک حال اساسی از شیطان بگیریم! از بس که دور سرمان وزوز می کند و نگه داشتن دین مان را اینقدر سخت کرده است، چندان دل خوشی از او نداریم. حق هم داریم! اصلاً حق ماست که بدون وجود چنین مزاحمی کنیم. کسی که دائم قسمتی از زندگی ما را نشانه می گیرد: یک روز هر چه مربوط به گوش است، یک روز هر چه مربوط به دهان است، یک روز هرچه مربوط به چشم است و دست آخر هم می رود سراغ قلب. به خودمان که می آییم می فهمیم، گرفتار شده ایم و یک راه خلاصی بیشتر نداریم: اینکه این لعین بمیرد و از دستش راحت شویم!

بله، ابلیس لعین هم میمیرد. اجنه هم مثل انسانها طول عمری دارند و بعدش می میرند. حالا این ابلیس – که خدا وسیله ی آزمایشهای ما کرده است- طول عمرش بیشتر است چون خدا به او تا زمان خاصی فرصت داد. فرصت او درست وقتی که آخرین ذخیره ی الهی بیاید و مردم دورش را حلقه کنند، تمام می شود. امام صادق (علیه السلام) فرمودند: «خداوند تا روز قيام قائم ما، به شيطان مهلت داده است. وقتي خداوند، حضرت اش را مبعوث مي كند، حضرت به مسجد كوفه مي رود، در آن هنگام شيطان در حالي كه با زانوي خود راه مي رود، به آنجا مي آيد و مي گويد: اي واي بر من از امروز! پس حضرت مهدي(عج) موي پيشاني او را مي گيرد و گردنش را مي زند، و آن هنگام، روز وقت معلوم است كه مهلت شيطان به پايان مي رسد.» (2)

شما را نمی دانم، اما من با اینکه این حدیث را بارها خوانده ام، وقتی دوباره مرورش می کنم، ذوق زده می شوم. تصور اینکه روزی این ملعون و لشکر بزرگ و عریض و طویلش در این جهان موش ندوانند، واقعا لذت بخش است.

حالا مایی که دائم از ترس این رجیم و دامهایش می گوییم: «پناه بر خدا» وقتی بدانیم که راه خلاصی واقعی از ابلیس، ظهور امام زمان (عجل الله تعالی فرجه) است، چه می کنیم؟

هر که هوس زجر دادن شیطان به سرش زده است، برای فرج دعا کند که مرگ شیطان رجیم در آن است!

پی نوشت:
1. سوره حجر 34-40
2. تفسير عياشي، جلد2 صفحه243

پ. میعاد