وقتی دعای فرج می خوانیم و برای فرج مولایمان قدم برمی داریم، در مسیری پا می گذاریم که سخت است. در این مسیر باید بیش از هر چیز روی خودمان پا بگذاریم. خواسته ها، علایق، تمایلات و حتّی اگر لازم باشد شغلی که امام آن را نمی پسندد و حتّی تر، شاید مجبور شویم که از کسانی که دوستشان داریم، جدا شویم.
آسان نیست؟ نخیر؛ نیست! نباید هم باشد. «هرکه طاووس خواهد، جور هندوستان کشد!»

حالا به فرض که ما خواسته و میل امام را به خودمان مقدّم کردیم، مگر امام مدیون ما می ماند؟ نخیر؛ نمی ماند. همین که امام از ما راضی شوند، آن وقت تمام ثروتهای این دنیا و آن دنیا برایمان سرازیر می شود. در حدیثی از امام باقر(علیه السلام) به نقل از رسول خدا(صلی الله علیه و آله) آمده است: «هرکس مؤمنی را مسرور سازد، به راستی مرا مسرور کرده است و هرکه مرا مسرور سازد در حقیقت خدا را مسرور ساخته است.» (1)

ما که هر چه گشتیم مؤمن تر از آقایمان نیافتیم! شما پیدا کردید به خدمت او درآیید! به علاوه، جایزه ای بزرگ تر از لبخند رضایت خداوند، در جهان نیست. مهم آن است که خدا از انسان راضی باشد؛ آنوقت دیگر چیزی مهم نیست حتّی اگر دنیایی هم ناراضی باشند.

حالا اگر به دنبال لبخند خدا و تشکر بابای مهربان عالم، حضرت محمّد (ص) هستیم، ساده ترین و البته سخت ترین راهش، به دست آوردن دل حضرت بقیة الله (ارواحنا له الفداء) است.
شاید خم شدن در برابر امر امام و بوسه زدن بر مُهر طاعت ایشان سخت باشد؛ امّا کیست که نداند ارزش یک لبخند حضرت فاطمه زهرا (سلام الله علیها) چقدر است؟

پی نوشت:
1. کافی، ج 1، ص 188؛ موسوی اصفهانی، محمّدتقی، مکیال المکارم، قم، نشر مسجد مقدس جمکران، ج 1، ص 533

پ.میعاد