ما که نمی توانیم خودمان را جای امام بگذاریم؛ چرا که امام صبر و دوستی و مهربانی شان با ما، زمین تا آسمان فرق می کند. امّا این یک مرام است: وقتی با کسی صمیمی می شوی و بخاطر دوست داشتنش، همیشه حالش را می پرسی، طرف مقابل نیز برای جبران این کار تو، یک روز برای دیدنت می آید؛ یا وقتی که کارت به او گره خورد، گرهش را باز می کند؛ یا وقتی حالش را پرسیدی، حالت را می پرسد. آقای با مرام ما که خیلی بیشتر از اینها برای ما می کند…

هر دعایی، اثری دارد. مثل هر جمله ای که در گفتگوهایمان به کار می بریم. وقتی به کسی می گوییم سلام، پاسخش علیک است و اگر بگوییم دلم برایت تنگ شده، پاسخش چیز دیگری است. دعا هم مانند همان عبارات کاربردهای مختلفی دارد. دعا برای سلامتی امام زمان (ارواحنا له الفداء)، اثرش با دعا برای دیدن ایشان فرق می کند. امّا همه ی این جمله ها و این ادعیه یک نتیجه دارند: ابراز دوستی! این ابراز دوستی هم منجر می شود به فرج! شاید به همین خاطر است که به تمام ادعیه ی درباره ی حضرت مهدی (عجل الله تعالی فرجه)، دعای فرج می گویند.

در منابع روایی ما ادعیه ی خاصی از فرج، مربوط به دیدار آن حضرت می شود. مثلاً امام صادق (علیه السلام)، می فرمایند: «هر کس بعد از نماز صبح و بعد از نماز ظهر بگوید: «اللهُم صلِّ علی محمدٍ و آلِ محمدٍ و عجِّل فَرَجَهُم» نمی میرد تا اینکه قائم آل محمد (صلی الله علیه و آله) را درک کند.» (1)

و یا از ایشان نقل شده است که هر کس دعای «اللهم بلِغ…»* را پس از نمازهای واجب بخواند، در خواب یا بیداری، مولایش را خواهد دید. (2)

کاش سراغی از امامی بگیریم، که در گوشه ای از دنیا، تنها و بی یاور، رهایش کردیم. دنیایی که هر روز، خون آدمهای زیادی در آن می ریزد؛ دنیایی که رحم و مهربانی از میانش رفته؛ دنیایی که تشنه ی عدالت نیست، تشنه ی خون عدالت آور است. در چنین دنیای ترسناک و پرخطری، مثل دوستی نگران یک پیامک از قلبمان برای او بفرستیم و بپرسیم: راستی حالتان چطور است؟

پی نوشت:
1. بحارالانوار، ج 89، ص 77؛ به نقل از اصفهانی، محمد تقی، مکیال المکارم، نشر مسجد مقدس جمکران، ج 1، ص 419
2. اصفهانی، همان.

* پیوست:
دعای اللهم بلغ:
اَللَّهُمَّ بَلِغْ مَوْلاَیَ صَاحِبَ الزَّمَان صَلَوَاتُ اللهِ عَلَیْهِ عَنْ جَمِیعِ الْمُؤْمِنِینَ وَالْمُؤْمِنَاتِ فِی مَشَارِقِ اْلاَرْضِ وَمَغَارِبِهَا وَبَرِّهَا وَبَحْرِهَا وَسَهْلِهَا وَجَبَلِهَا حَیِّهِمْ وَمَیِّتِهِمْ وَعَنْ وَالِدَیَّ وَوَلَدِی وَعَنِّی مِنَ الصَّلَوَاتِ وَالتَّحِیَّاتِ زِنَةَ عَرْشِ اللهِ وَمِدَادَ کَلِمَاتِهِ وَمُنْتَهَی رِضَاهُ وَعَدَدَ مَا اَحْصَاهُ کِتَابُهُ وَاَحَاطَ بِهِ عِلْمُه اَلَّلهُمَّ اِنِّی اُجَدِّدُ لَهْ فِی هَذَا الْیَوْمِ وَفِی کَلِّ یَوْمٍ عَهْدًا وَعَقْدًا وَبَیْعَه فِی رَقَبَتِی اَلَّلهُمَّ کَمَا شَرَّفْتَنِی بِهَذَا التَّشْرِیف وَفَضَّلْتَنِی بِهَذِهِ الْفَضِیلَه وَخَصَصْتَنِی بِهَذِهِ النِّعْمَه فَصَلِّ عَلَی مَوْلاَیَ وَسَیِّدِی صَاحِبِ الزَّمَان وَاجْعَلْنِی مِنْ اَنْصَارِهِ وَ اَشْیَاعِهِ وَالذَّابِّینَ عَنْهُ وَاجْعَلْنِی مِنَ الْمُسْتَشْهَدِینَ بَیْنَ یَدَیْهِ طَائِعًا غَیْرَ مُکْرَه فِی الصَّفِ الَّذِی نَعَتَّ اَهْلَهُ فِی کِتَابِکَ فَقُلْتَ صَفًّا کَاَنَّهُمْ بُنْیَانٌ مَرْصُوص عَلَی طَاعَتِکَ وَطَاعَه رَسُولِکَ وَاَلِهِ عَلَیْهِمُ السَّلاَم اَلَّلهُمَّ هَذِهِ بَیْعَه لَهُ فِی عُنُقِی اِلَی یَوْمِ الْقِیَمَه

پ.میعاد