القاب امام زمان (عج) / شمس الطالعة

در دعای ندبه می خوانیم:
« أَيْنَ الشُّمُوسُ الطّالِعَةُ؟أَيْنَ الْأَقْمارُ الْمُنيرَةُ؟أَيْنَ الْأَنْجُمُ الزّاهِرَةُ؟»
(کجایند خورشیدهای تابان؟ کجایند ماه های درخشنده؟ مجایند سنارگان درخشان؟)

اطلاق صفات خورشید، ماه و ستاره به انبیاء الهی  و اولیای آنان بارها و بارها در تاریخ زندگی آنان مشاهده شده است. یکی از صفاتی که در دعای ندبه برای ائمه (علیهم السلام) ذکر شده است، شموس الطالعه است؛ پس یکی از صفات حضرت مهدی (عجل الله تعالی فرجه) نیز شمس طالع یا خورشید تابان است.

اطلاق شمس و قمر و نجوم برائمه، علیهم‏السلام، از باب استعاره‏ و تشبیه معقول به محسوس است،یعنی یک تشبیه ملموس و محسوس برای فهم بهتر وجود آن بزرگواران به وسیله ی عقل بیاوریم. (1)

همان طور که آفتاب و ستاره و ماه، زمین را روشنایی می بخشند و تاریکی ها را برطرف می کنند، وجود ائمه اطهار نیز چنین ویژگی دارد، آنها با انوار علم و فضایل خود دل های تاریک را جلای آفتاب می دهند و راه کفر و ضلالت را مانند چراغ تابانی روشن و آشکار می کنند.

نور علم آنها باعث برطرف شدن جهالت و تیرگی از وجود انسان می شود.

درزیارت وارث آمده است:

«اشهد انک کنت نورافی‏الاصلاب الشامخه والارحام‏المطهرة. »

(تو نوری بودی در صلب‏های رفیعه، و رحم‏های پاکیزه…)

از طرف دیگر با نگاهی دقیق تر به ویژگی های حضرت مهدی (عجل الله تعالی فرجه)، می توان این صفت را خاص این حضرت چنین تعبیر کرد که با طلوع این خورشید تابان، روز تازه، فصل تازه و دورانی نو شکل می گیرد و جهان با تلالو این آفتاب جنبش دوباره ای را از سر می گیرد.

دوران نبود امام را می توان به شب های تاریک تشبیه کرد و دوران ظهور را دوران طلوع خورشید.

همانطور که خود حضرت مهدی (عجل الله تعالی فرجه) نیز در حدیثی خود را به خورشید پشت ابر تشبیه فرمودند.

خداوند در آیه ی 257 سوره ی بقره می فرمایند:

«خدا یار اهل ایمان است، آنانرا از تاریکی های جهان بیرون آرد و به عالم نور برد…»

به امید آن روز

پی نوشت:
1.بهمن و اسفند 1377، شماره 12

پ.میعاد