امام حسین(ع) قبل از امامت (دوران امامت برادر)

شیعه برادر

پس از شهادت امیرالمومنین علیه السلام، امام حسن علیه السلام، به دستور الهی و سفارش پیامبر به مقام امامت رسید و هدایت جامعه مسلمین و ادامه راه تبیین و نشر دین خدا را به عهده گرفت. در دوران امامت برادر، امام حسین علیه السلام نیز همانند سایر شیعیان، مطیع و سر سپرده کامل برادر خود به عنوان امام شیعیان بود و در اطاعت اوامر او ذره ‌ای سستی نمی ‌کرد.

چنان که ادب و اطاعت او از برادر مثال زدنی شد. امام باقر علیه السلام در این زمینه می ‌فرماید: “امام حسین علیه السلام به خاطر احترام و بزرگداشت مقام برادرش، امام حسن علیه السلام، هرگز جلوتر از او راه نرفت و در سخن گفتن از او پیشی نگرفت.”

امام حسین علیه السلام در تمامی مواضع سیاسی و مهمترین آن ها در قضیه صلح امام حسن علیه السلام با معاویه، پشتیبان و مطیع امر امام خویش بود. در این واقعه حسین ابن علی به عنوان یکی از شخصیت های جهان اسلام علی ‌رغم این که تمامی مسلمانان امام حسن علیه السلام را تنها گذاشتند، کاملا مدافع این صلح بود و سرسختانه از موضع و تصمیمات برادر حمایت می ‌کرد و او نیز حفظ اسلام را در مصالحه می ‌دید.

پس از جریان صلح، امام حسین علیه السلام به همراه برادر از شهر کوفه به مدینه زادگاه خود بازگشتند و در کنار مرقد رسول خدا صلی الله علیه و آله به وظیفه تربیت و ارشاد مردم و تبیین و تفسیر احکام الهی پرداختند. اما دیر زمانی نگذشت که امام حسن علیه السلام با حیله معاویه مسموم شد و به شهادت رسید و حسین علیه السلام جانشین برادر و امام مسلمین گردید.

امام حسين علیه السلام با برادر

پس از شهادت حضرت علی علیه السلام، به فرموده رسول خدا صلی الله علیه و آله و وصيت اميرالمؤمنين علیه السلام امامت و رهبری شيعيان به حسن بن علی علیه السلام، فرزند بزرگ اميرالمؤمنين علیه السلام، منتقل گشت و بر همه مردم واجب و لازم آمد که به فرامين پيشوايشان امام حسن علیه السلام گوش فرا دارند. امام حسين علیه السلام که دست پرورد وحی محمدی و ولايت علوی بود، همراه و همکار و همفکر برادرش بود.

چنان که وقتی بنا بر مصالح اسلام و جامعه مسلمانان و به دستور خداوند بزرگ، امام حسن علیه السلام مجبور شد که با معاويه صلح کند و آن همه ناراحتي ها را تحمل نمايد، امام حسين علیه السلام شريک رنج های برادر بود و چون مي دانست که اين صلح به صلاح اسلام و مسلمين است.

معاويه، در حضور امام حسن علیه السلام و امام حسين علیه السلام دهان آلوده اش را به بدگويی نسبت به امام حسن علیه السلام و پدر بزرگوارشان اميرمؤمنان علیه السلام گشود، امام حسين علیه السلام به دفاع برخاست تا سخن در گلوی معاويه بشکند و سزای ناهنجاريش را به کنارش بگذارد، ولی امام حسن علیه السلام او را به سکوت و خاموشی فراخواند، امام حسين علیه السلام پذيرا شد و به جايش بازگشت، آن گاه امام حسن علیه السلام خود به پاسخ معاويه برآمد، و با بيانی رسا و کوبنده خاموشش ساخت.

منبع: پیام‌های عاشورا

نویسنده: جواد محدثی