همان جا که وقتی مردمانش تو را می خوانند، میانتان استوانه ای از نور بین آسمان ها و زمین کشیده می شود و حرف هایشان مو به مو و واژه به واژه به تو می رسد و آمین هایت را به دنبال خودش می آورد.

این جا شیعه خانه ی توست… همان جا که برای پیدا کردن حقیقت تا خود ثریا هم می روند!2
این جا، شناسایی شیعه هایت کار چندان سختی نیست:
نور پیشانی شان، هرکجای سرزمینشان که باشند شیعه بودنشان را فریاد می زند. اصلا این نور همان علامت شناسایی شان است میان این همه آدم کوتاه و بلند روی کره ی خاکی!3
این جا ایران است.
همان جایی که وقتی قدم هایت را احساس می کند، به پهنای وجودش اشک می ریزد و جوانانش را نشسته باشند یا ایستاده به سوی سپاهت روانه می کند و جان هایشان را فدای شال سبز بنی هاشمت!
توی این سرزمین، غصه های آدم هایش که به تو می رسد، محزون می شوی، وقتی خبر خوشی از پیروزی شان می شنوی لبخندی می زنی و وقتی ساکتند برایشان دعای خیر می کنی.4
این جا… سبزی شمالش را از شال سبز تو،گرمای جنوبش را از گرمی وجود تو و برکت لحظه هایش را از نگاه های سرخ آبی ات می گیرد.
این جا شیعه خانه ی توست.
جایی که همه آدم هایش نشانی از آبا و اجداد تو دارند. اصلا این جا خانه ی خود توست.
دروازه ها و مرزهایش همیشه به روی قدم های تو باز است.
صاحب این شیعه خانه تویی…شیعه ات را دریاب!

پی نوشت: