این شهر توسط ابوعبیدة جراح، سردار سپاه خالد بن ولید توسط مسلمانان فتح شد.
یکی از شهرهایی که نام آنها در روایات آخر الزمان دیده می‌شود، شهر حلب است. در بیشتر روایات این شهر به عنوان یکی از کُوَر خمس (مناطق پنج‌گانه) ذکر شده است که در آخرالزمان تحت سیطرة سفیانی در می‌آید.

قحطی‌ها و کشتارهای آخرالزّمان در حلب
در بیان قحطی‌ها و کشتارهای آخرالزّمان در حلب، به نقل از امیرالمؤمنین (علیه‌السلام) چنین آمده است: «شهر زوراء (بغداد) در اثر شورش‌ها و فتنه‌ها ویران می‌شود، شهر واسط در اثر طغیان آب خراب می‌گردد. مردم آذربایجان به وسیلة طاعون هلاک می‌شوند، مردم موصل از گرسنگی و گرانی می‌میرند، شهر حلب در زیر صاعقه از بین می‌رود و…»2

سفیانی در حلب
همچنین از آن حضرت (علیه‌السلام) نقل شده است که: «… بدا به حال حلب از محاصره آنان» این روایت در مورد سیطره یافتن سپاهیان سفیانی بر مناطق پنج‌گانه است.
پیامبر اکرم (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله) در مورد سپاه سفیانی و چگونگی حرکت او می‌فرماید: «سفیانی با 3600 اسب سوار حرکت کرده، وارد دمشق می‌شود، و ماه رمضان فرا نمی‌رسد جز اینکه 30 هزار نفر از قبیله کلب با او بیعت می‌کنند. آنگاه سپاه مجهّزی را به عراق می‌فرستد و 100 هزار نفر را در بغداد طعمه شمشیر می‌سازد. سپس دامنة جنگ به کوفه کشیده می‌شود و شهر کوفه توسط آنان تاراج می‌شود.»

کامل سلیمان در اثر ارزشمند خود «یوم الخلاص» می‌نویسد، حرکتهای ایذایی و یورش‌های ناجوانمردانه او به دمشق و حلب و حمص و رقّه، پس از درگیری‌های قیس و ابقع و اصهب و یمانی آغاز می‌شود.

بنابراین شورش سفیانی از دمشق و با تصرف آن، آغاز می‌شود؛ بدین‌گونه که اصهب و ابقع را که مدعیان حاکمیت بر مردم جهان هستند، شکست می‌دهد و بر منبر دمشق بالا می‌رود و از بنی‌کلب بیعت می‌گیرد تا او را در جنگ و تصرف کشورها یاری کنند. و سپس برای تاراج کشورها حرکت می‌کند.

رسول اکرم صلی‌الله‌علیه‌و‌آله می‌فرمایند: «هنگامی که سفیانی بر پنج منطقه دمشق، حمص، حلب، اردن و قنّسرین تسلط یافت نه ماه برای او بشمارید.» در دیگر احادیث نیز آمده است که مدت حکومت سفیانی به اندازه زمان حمل، یعنی نُه ماه است.3 پس از این مدت حضرت مهدی عجل‌الله‌فرجه ظهور می‌کنند و با سپاه سفیانی درگیر می‌شوند. سپاه سفیانی در مکانی بین مکه و مدینه، به نام «بیدا» در زمین فرو می‌روند و خود او توسط حضرت مهدی عجل‌الله‌فرجه در کنار دریاچه طبریه به هلاکت می‌رسد.

پی نوشت:
1.     دایرة المعارف تشیع.
2.     غیبت نعمانى، محمد بن ابراهيم نعمانى، ص 134 به نقل از روزگار رهایی، ج2، 971.
3.     همان، ص 163، به نقل از روزگار رهایی، ج2، 1129.

منبع: دانشستان سرزمین های درگیر، به کوشش اسماعیل شفیعی سروستانی، ص 503