بردند و به ميزان علي سنجيدند چون نامة جرم ما به هم پيچيدند
ما را به محبت علي بخشـيدنـد بيش از همه کس گناه ما بود ولي
خوش آمد:
سلام بر اميرمومنان و سلام بر غدير و سلام بر استواران پيمان غدير!
سلام بر آنان که با موج همراه نشدند و اسير تندباد حوادث نگرديدند و تنها به فاصلة هفتاد روز، برانگيختة غدير را رها نکردند و حضرتش را تنها نگذاشتند.
سلام بر آنان که پيام غدير را در دلِ صدها سال درد و رنج و فشار و محروميت و تحمل شکنجه و آزار زنده نگه‌داشتند و با همان طراوت و شادي به نسل‌هاي پس از خود رسانيدند. آن‌سان که گويي اينک گوش جان ما اين نواي آسماني پيامبر خدا ـ صلي الله عليه و آله ـ را از دل همان صحراي سوزان مي‌شنود که:
“مَعاشِرَ النّاس! السّابِقون اِلي مُبايِعِه وَ مُوالاتِهِ وَ التَّسليم عَلَيهِ بِامرَه المُؤمِنين اُولئِکَ هُمُ الفائِزوُنَ في جَنّاتِ النَّعيمِ”
هان اي مردمان! آنان که در بيعت با علي ـ عليه السلام ـ پيشي گيرند، دوستي او را پيشه کنند و ولايتش را گردن نهند(و با لقب امير المؤمنين به او سلام کنند)، رستگارانند که در بهشت برين جاي دارند.
شنيدن همين کلام قاطع از دل قرون و اعصار است که امروز گام‌هايمان را در پاس داشت حريمِ حرمتش استوارتر مي‌کند و شور و اشتياقمان را در دل، دوصد چندان مي‌گرداند.
ارج‌گذاري اين نعمت والا، ما را تا بدان‌جا بالا مي‌کشد که از عمق جان و از سر ارادت خداي متعال را چنين سپاس گوييم:
“اَلحُمد لله الَّذي هُدانا لِهذا وُ ما کُنّا لِنَهتَدي لَو لا اَن هُدانا الله”
ستايش، خدايي را سزاست که ما را بر اين مسير رهنمون گرديد، که اگر هدايت او ما را، يارِ راه نمي شد ما به خود، در اين مقام راه نمي يافتيم.”
سخنرانی:
اگر او سبب کمال دين است …
اگر او از پيامبر و پيامبر هم از اوست …
اگر او دروازة شهرعلم و پيامبر مدينة آن است …
اگر او محبوب خدا و رسولش است …
اگر او اين چنين است …
چه کسي قادر است امام ـ عليه السلام ـ را به حقيقت معنوي‌اش بشناسد؟
ما از اقيانوس بيکران ولايت همان قدر مي‌دانيم که، آن ايستاده بر ساحل، از عمق و وسعت و عجايبِ آن مي‌داند. جز همينه‌اي از امواج آن، چيزي به گوش نداريم و جز به قدر وسعت ديدمان نمي‌بينيم.
علي ـ عليه السلام ـ اقيانوس بيکرانه‌اي است که دست يافتن بر اعماق ذخاير و گنجينه‌هاي فضيلت و دانشش، کار هيچ شناور و غواص ماهري نيست و پي‌بردن به اندازه و قدرش را هيچ‌گونه پيمانه و وسيله سنجشي.
میان برنامه:
غدیر کهنه شدنی و فراموش شدنی نیست، از یاد رفتنی نیست، در درون دلهای مؤمنان و سینه های راهیان حق و عدالت، زنده و جاودانه است. غدیر تنها یادآور سه شبانه روز ماندن پیامبر و یک صد و بیست هزار حاجی مسلمان نیست. … غدیر آخرین منزلگاه اکمال دین و اتمام نعمت خداست. غدیر شاه رگ حیات معنوی انسان است.
غدیر آخرین جایگاهی است که خدا و پیامبر، امام را به بشر معرفی کردند تا حجت را بر همگان تمام کنند. غدیر روز پیمان بستن با نبوت و امامت است و پذیرش ولایت آنان از جان و دل. غدیر بوته آزمایش مردمان است. غدیر روز زینت یافتن جهان هستی به ولایت علوی است. غدیر جایگاه یافتن علی و راه علی است و پناهگاه دل سپردن به علی و در پناه علی راه رفتن است. غدیر روز نشان دادن شاه راه مستقیم الاهی است، به سوی سعادت و بهشت و برای همیشه تاریخ. غدیر برکه خوشبختی انسان و انسانیت است. این است که همیشه زنده و شاداب و سبز و جاوید خواهد بود.
آری … این خواست خداست که خوش بختی و سعادت از برکه غدیر امیرمؤمنان به انسانها رسیده باشد.
(از کتاب: برکه خوشبختی نویسنده: حسن تاجری صفحات: 34و 35)
میان برنامه:
معاشر الناس،
قولوا الذی قلت لکم،
و سلموا علی علیٍّ بإمرة المؤمنین.
و قولوا “سمعنا و اطعنا غفرانک ربنا و إلیک المصیر.”
این ندای بلند پیامبر (ص) در غدیر است که بعد از یکصد و بیست هزار حاضر در غدیر، در گوش تمام جهانیان طنین انداز است. در هر زمان میلیونها ندای لبیک در پاسخ به این فرمان الهی از سینه های پر محبت شیعیان و دوستان علی بن ابی طالب (ع) دور دستهای افق را می نوردد و بر دست مقام “من کنت مولاه فعلی مولاه” بوسه بیعت می زند.
اینک ما از دور دست چهارده قرن، دست بیعت تا بلندای با عظمت غدیر بلند می کنیم، و هستی خود را مدیون صاحب ولایت زمین و آسمان ها چهارده معصوم پاک –علیهم السلام- می دانیم.
الیوم اکملت لکم دینکم،
و اتممت علیکم نعمتی،
و رضیت لکم الاسلام دینا
این قرآن است که با امضای خداوند بر سطر آخر غدیر آن را اعتباری ابدی بخشیده است. ایمان استوار آنان که فقط او را امیر المؤمنین (ع) می دانند، از این سند محکم اسلام است که از حیات پیامبر (ص) تا کنون بر تارک جهان درخشیده، و غدیر زیبا را زیبنده تر نشان داده است.
هر ساله یاد غدیر در هیجدهم ذی الحجه در دل ها تازه می شود و شیعه در سرتاسر جهان جوششی تازه به خود می گیرد، و با پای دل سفری به غدیر می نماید.
غدیر از خداست، و باید در آن روز رنگ خدایی بگیریم غدیر روح نماز است، و باید در آن روز نمازی با روح بخوانیم. غدیر سبب استجابت دعاست، و باید دعاهایمان را برای غدیر ذخیره کنیم تا پذیرفته شود. غدیر عید محبت است و باید محبت ها را در چنان روزی نثار یکدیگر کنیم تا عیار آن را به صاحب ولایت نشان دهیم. غدیر روزی است که باید دست در دست هم به زیارت صاحب غدیر رویم و خاک پایش را زیارت کنیم.
(از کتاب: غدیر عید دعا و محبت نویسنده: عبدالحسین نیشابوری به نقل از صفحات 7 و 8)
میان برنامه:
1. آیا اجتماع غدیر خدایی و نبوی بود یا اجتماع سقیفه؟
در اجتماع غدیر تمامی افرادی که از حجه الوداع می آمدند بودند که در میان این افراد پیامبر خدا صلی الله علیه و آله و سلم و اهل بیت وجود داشتند ولی در اجتماع سقیفه پیامبر از دنیا رفته بودند و اهل بیت در خانه رسول الله و فقط در ابتدا در سقیفه چند نفر بودند و بعد تعدادی از مهاجر و انصار تودند. در غدیر پیامبر طبق دستور خدا که بر ایشان وحی شده بود توقف کردند و ابلاغ وحی نمودند و امیرالمؤمنین علی علیه السلام را به جانشینی و امامت و ولایب بعد از خود انتخاب نمودند اما در سقیفه خود مردم توطئه منافقان جمع شدند و خود با رأی خود می خواستند جانشین پیامبر خدا را تعیین کنند.
2. آیا تعداد مسلمانان در غدیر بیشتر بود یا در سقیفه؟
در غدیر 120000 نفر بودند ولی درسقیفه تعدادی از سران انصار و مهاجر .
3. آیا در غدیر هریک از مهاجر و انصار گفتند: “منا امیر” یا در سقیفه؟
در سقیفه هر کدام از مهاجر و انصار می گفتند امیر باید از ما باشد. انصار “سعد بن عباده” را گفتند و از مهاجر وظیفه خود، خود را شایسته حکومت و امیری می دانستند.
4. آیا جمعی که در آن رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم بودند اولی به تبعیت هستند یا اجتماع سقیفه؟
هر وجدان پاک و بیداری می داند جمعی که رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم در آن هست اولی به تبعیت است زیرا او فرستاده الاهی و آگاه به سعادت و شقاوت مردم است و اوست که بیدار کننده وجدان ها و هادی مردم از جانب خدا. ولی سقیفه عده ای مردم سودجو و منفعت طلب بودند که فقط حکومت و قدرت را می خواستند و هیچ گونه دلسوزی و مسؤولیتی نسبت به مردم نداشته و حتی نسبت به سعادت خویش بی خبر بوده و از همه مهم تر مورد رضایت و انتخاب الاهی نبودند و آنها هم از خداوند و رسولش اطاعت نمی کردند.
5. آیا در غدیر رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم کسی را با شمشیر برای تبعیت علی علیه السلام برد یا در اجتماع سقیفه بردند؟
در غدیر مردم با رضایت و بر اساس بندگی اطاعت از خدا و رسولش بیعت کردند ولی در سقیفه بر اساس زور و شمشیر بود. در سقیفه صاحت ولایت و کسی را که از جانب خدا و رسولش تعیین شده به ریسمان بستند و به زور از او بیعت گرفتند در غدیر هیچ آزار و اذیت و بی حرمتی انجام نشد اما در سقیفه علاوه بر این که کشتند عده ای را (سعد بن عباده) حتی حرمت اهل بیت پیامبر را نگه نداشته و خانه حضرت را آتش زدند و کشتند و امیرالمؤمنین را به زور بیرون آوردند و خلاصه انجام دادند آن چه را که نباید انجام می دادند و نسبت به خدا طغیان کردند.
میان برنامه:
دين، نه فقط کتاب و گفتار؛ که ايثار است و شجاعت، …
علم است و ايمان، يقين است و شريعت، …
دين، حضرت علي است. دين، امام حسن است و امام حسين، …
دين، حضرت مهدي است. (عليهم السلام)
و شيعه، سلمان است و ابوذر. مقداد است و عمار. اصبغ و …
شيعه، رستگار است و جاويد، شيعه پيرو دين است،
شيعه، حافظ و نگهدار دين است. شيعه، پا جايِ پايِ دين مي‌گذارد،
شيعه، به دنبال علي ـ عليه السلام ـ است و …
شيعه، وصف دين است.
و امروز… ؟!
بیعت و مناجات:
“السلام عُليکُ يا ميثاقُ الله الَّذي اَخَذَه و وُکََدُه”
از ديروز، پيمان غدير تا به امروز، دست به دست شد.
بانگ مناديان، دهان به دهان به گوشمان رسيد و مِهر امير، تا قلبهاي مان سينه به سينه، جريان گرفت .
…افسوس که مردمانِ ديروز، چند صباحي بعد، چشم بر غدير بستند و دست از فرمان پيامبر شستند و از ياري اميرالمومنين خودداري کردند.
بهانه ها آوردند و کردند، آنچه را که کردند…
و امروز ماييم؛
همان غايبان، که بايد پرچم رسالت غدير را از دامن خطبة رسول خدا برگيريم و تمام دين را در مهر ولايت علي ـ عليه السلام ـ ببينيم.
دمي در کنار غدير بياساييم و ظهور مهدي موعود را به دعا و انتظار پي گيريم.
اين دستان بيعت مهدي است و امروز غدير و اين بار وقتِ وفاي ما .