وعده ووعيد خداوند به محبين:

وعده معمولا در معناي مژده به رحمت خدا ووعيد عموما در مفهوم ترسانيدن از عذاب وغضب خدا بکار مي رود. آنچه در فصول گذشته از وعده هاي الهي گفته شد، اگر چه مشتي از خروار واندکي از بيشمار بيش نبود، ولي هرگز به معناي انکار وعيد خداوند متعال در قران نيست. خداي متعال، صادق في وعده ووعيده(1) بوده، فرموده هاي او درباره بهشت وجهنم، رحمت وعذاب، هر دو صحيح ومطابق واقع است. ولي به علت لطفي که خداوند در حق مومنين يعني پيروان اهل بيت عصمت وطهارت عليهم السلام دارد مجازات گناهان آنان را موکول به عذاب ابد در جهنم ننموده، وعيد خويش درباره گناهان آنان را _ اگر آنها را به رحمت خويش نبخشوده باشد _ با بلاها وسختي هاي دنيا، با مرگ سخت وسهمگين، با فشار وعذاب قبر وچه بسا با عذاب موقت او در جهنم اجرا نموده، بدين گونه او را آماده ورود در رحمت جاودان خويش مي سازد.

حضرت عسکري عليه السلام فرمودند: مردي همسر خويش را به نزد حضرت فاطمه عليها السلام فرستاد تا از آن حضرت بپرسد: آيا من از شيعيان شما هستم يا خير؟ حضرت فاطمه عليها السلام فرمودند به او بگو: اگر به آنچه، امر کرده واز آنچه نهي نموده ايم عمل مي نمايي شيعه ما هستي والا خير. زن، پيغام را رسانيد وشوهرش ناله سرداد: اي واي بر من، چه کسي است که گناه واشتباهي نداشته باشد؟ پس من همواره در جهنم خواهم بود، زيرا هر کس که شيعه آنان نباشد، جاودانه در جهنم بسر خواهد برد. همسر او به نزد حضرت فاطمه عليه السلام آمد وسخنان شوهرش را عرضه داشت. آن حضرت فرمودند: اين گونه نيست (که او فهميده است). شيعيان ما از بهترين افراد بهشت هستند وتمام دوستان ما که دوست دوستداران ما بوده با دشمنان ما دشمن باشند وبا قلب وزبان تسليم امر ما گردند، اگر با اوامر ونواهي ما مخالفت کرده، اعمال زشت ديگري نيز مرتکب شوند به بهشت مي روند، ولي پس از اينکه با بلايا ومصائب (دنيا) يا شدائد موجود در مراحل قيامت پاک شدند ويا در طبقه بالاي جهنم عذاب گرديدند. ما آنان را بعلت محبتي که به ما دارند، از جهنم نجات داده به جوار خود در بهشت انتقال مي دهيم.(2)

امير المومنين عليه السلام فرمودند: (فاعلموا وأطيعوا لا تتلکوا ولا تستصغروا عقوبة الله عزَّ وجلَّ فإنَّ من المسرفين من لا تلحقه شفاعتنا إلاَّ بعد عذاب ثلاثمائة ألف سنة) به دستورات خدا عمل کرده واطاعت کنيد وبه پشتوانه شفاعت ما گناه نکنيد وکيفر خداي بزرگ را کوچک نشماريد، زيرا به برخي از گناهکاران (از شيعه) شفاعت ما نمي رسد مگر بعد از اينکه سيصد هزار سال عذاب شوند.(3) لذا ائمه عليهم السلام در روايات متعدد به ما فرموده اند: با تقوي وعبادت واطاعت ما را (به شفاعت خود) کمک کنيد.(4)

نهي از غلو در شأن اهل بيت:

با آن که ما هر چه در وصف اهل بيت عليهم السلام بگوييم، که گفته ايم واوج مقامات ومدارج آنان براي ما قابل درک وبيان نيست،(5) ولي در بيان مرتبه آنان، نبايد آنان را از حد مخلوق بالاتر برده، به انديشه هايي همچون: اتحاد آنان با خدا ويا حلول خدا در آنان ويا ازليت وجود آنان ويا استقلال کمالات آنان از خدا گراييد که اين گونه انديشه ها، ولايت نبوده، غلو وچه بسا شرک وباعث خروج از اسلام باشد.(6) امير المومنين عليه السلام فرمودند: (إيّاکم والغلوّ فينا، قولوا: إنّا عبيد مربوبون، وقولوا في فضلنا ما شئتم). از گزافه گويي درباره ما پرهيز کنيد. ما را بنده خدا وتحت سرپرستي او بدانيد و(با قيد اين خصوصيت) در فضائل ما هر چه خواستيد بگوييد.(7) در جاي ديگري فرمودند: (هلک فيَّ رجلان: محبّ غال ومبغض قال) در (اعتقاد به) من دو نفر هلاک وگمراه شدند: کسي که مرا دوست دارد ولي در (مقام) من غلو مي کند، وکسي که با من دشمن بوده در دشمني افراط کند.(8)